Bardzo miło jest mi w naszej forumowej społeczności, gdzie mogę poznać tyłu wspaniałych ludzi podzielających moją pasję do ogrodnictwa. Dziękuję Wam, że zapraszacie mnie do swoich ogrodów i dzielicie się doświadczeniem i cennymi radami.
Wraz z moim Mężem jesteśmy dopiero na początku naszej przygody z ogrodem, gdyż działkę mamy dopiero od jesieni 2020 roku. Jednakże długo już o niej marzyliśmy i zgłębialiśmy ogrodnicze zagadnienia od dawna. Dlatego w teorii jesteśmy całkiem nieźli, za to praktyka leży ;)
Dlatego prosimy Was o wyrozumiałość i zapraszamy do Naszego Ogrodu. Trzymajcie za nas kciuki!
tak było kiedy wypatrzyliśmy nasz działkę około 2015 roku
Na jednym wisiały przez chwilę może ze dwa owoce, na drugim jeden. Jakoś nie szczególnie dobrze to wyglądało. Ale nic to, pod koniec lata, w terminie cięcia śliw wycięliśmy jakieś 30% gałęzi, w grudniu obieliliśmy i czekaliśmy następnego sezonu. Z początkiem sierpnia (2022) udało nam się zerwać i nawet zjeść ze smakiem i bez robaków(!) troszkę bardzo ładnych śliweczek. Może nie była to jakaś specjalna ilość, ale w porównaniu do poprzedniego sezonu to jakieś 200% normy ;) Satysfakcjonujące te zbiory!
dawno nikt o nią nie dbał. Troszkę zdziczała. I za bardzo wyrosła. Ale zostawiamy! Później jest akacja, taka zwykła. Nawet nie wiem gdzie ma główny pień, bo tyle tych odnóg wyrasta z korzenia, a obok orzech włoski. Akacja zostaje na bank, to na niej powiesiliśmy pierwszą budkę lęgową dla sikorek, nad orzechem się zastanawiamy, bo rośnie krzywo, wygląda na przypadkowego, a poza tym mamy jeszcze dwa dorodne, których nie będziemy wycinać (na nich zawisła druga budka dla ptaków). Następnie jakieś dzikie śliwki mirabelki, w których udało nam się zrobić "ptasią ostoje", czyli miejsce do zimowego dokarmiania i letniego pojenia. Między akacją a mirabelkami kiedyś znajdowała się altana działkowa, z której już dawno pozostały tylko spróchniałe deski z gwoździami i trochę potarganej papy z dachu. Na jej miejscu okoliczni mieszkańcy urządzili sobie popołudniowy "klubik na wiaderku" gdzie w cieniu i z dala od wścibskich oczu przechodniów mogli oddawać się wątpliwej przyjemności picia napojów alkoholowych kontemplując pozostawione po sobie śmieci. Nic to, posprzątaliśmy wszystko -klubik nieczynny. Na tym miejscu powstała pod koniec kwietnia 2022 r. łąka kwietna. Paczkę nasion 100g, dedykowaną "dla motyli", mieszanki wieloletniej, przeznaczoną na 50m2 wysialiśmy na ok 40m2. Wcześniej przed wysianiem przygotowałam miejsce w ten sposób, że pozbyłam się innych roślin możliwie razem z korzeniami i kawałek po kawałku hakałam kopaczką do której przyczepiony był magnes neodymowy w celu zebrania wszystkich metalowych śmieci nie widocznych dla oka. To było najbardziej czasochłonne, ale powiem Wam że wynalazek spisał się świetnie i zebrałam pół wiaderka zardzewiałych gwoździ. Mogliśmy siać. Nasiona zmieszaliśmy z piaskiem, później obficie podlaliśmy i przykryliśmy agrowłókniną białą w obawie przed ptakami. Po paru tygodniach doglądania i regularnego zraszania mieliśmy już ładne wschody, można było odkryć. Muszę przyznać, że na samym początku nie było co oglądać, a na łące wyrosła i zakwitła głównie gorczyca. Po prawdzie sialiśmy dosyć późno moim zdaniem, więc nie wiem czego się spodziewałam. Ale później było lepiej, pojawiły się chabry, maki, rumianki, ślazy, fiołki itp. Po skoszeniu łąki w sierpniu zdominowały ją głównie babki lekarskie, które też w dużej ilości zrobiły fajny efekt. Z niecierpliwością czekamy co zakwitnie tego lata, wszak to mieszanka wieloletnia.
i życzę wam dużo wytrwałości i satysfakcji!!!!
szłam jak czołg do przodu. 1sze plony były fajne a potem coraz gorzej i musiałam się zacząć uczyc co jest zle i jak to zmienić i... wsiąkłam 
Trudno, znowu haczka, kopaczka i lecimy dalej. Z jednego ogródka mama wykopywała, a ja wkopywałam na nowe miejsce. Oczywiście wszystko opisując i szkicując, żeby wyobrazić sobie jak to może wyglądać w przyszłości. Zamysł był taki, żeby w centralnym punkcie rabaty była ławeczka, na której będzie można wylegiwać się wraz z kotem wśród kwiatów, jak w ogródku u mamy. Muszę powiedzieć, że udało nam się przenieść prawie każdą roślinę. Jedne w całości jak lawendy, inne w karpach (przy okazji odmłodzą się) i jeszcze dziesiatki cebulowych wykopywanych sukcesywnie po uschnięciu liści. Pod koniec lata siedząc sobie na ławce i popijając kawkę zauważyliśmy że na ziemi pod drzewem leży śliwka. Zaciekawieni niezmiernie znaleziskiem, obejrzeliśmy nasze suchelce i okazało się, że nie tylko w tym roku bujniejsze miały liście, ale i nawet kilka niezmiernie smacznych owoców. Dlatego pod koniec lata cięcie odmładzające i dajemy im szansę, jak tym poprzednim 
I nie chodzi mi o to, że marzyliśmy o eleganckim trawniku w tym miejscu, lecz okazuje się, że to straszny przysmak tutejszych dzików! Potrafią poradzić sobie z ogrodzeniem byle tylko uskubać sobie świeżych odrostów tego zielska. A jak już raz weszły tak przeszły całą działkę w poszukiwaniu reszty i najgorsze jest to, że znalazły. Dobrze, że zostawiły chociaż nawóz w podziękowaniu ;)
Wiosną 2021 była u nas na działce mała żółta kopareczka, która poczyniła nam taki rowek za moją namową. Nie powiem, poniosło mnie z tą głębokością, ale ostatecznie okazało się to znacznym plusem- weszło tam mnóstwo gałęzi z którymi już nie mogliśmy sobie poradzić. Zamysł był coś na zasadzie permakultury z pinteresta- no comment 
Tak czy siak, już w pierwszym sezonie jej istnienia udało nam się posadzić dyniowate. Rosły około 12 godzin tam, bo później przyszła pora na kolację, albo śniadanie ślimakowe i zostały zaserwowane jako wykwintna kulinarna niespodzianka. Więc trzeba było wsadzić następne, które podzieliły los poprzednich i tym sposobem skończyły mi się sadzonki. Nie wiem jakim cudem, ale uchowała się jedna, której nie zdołały zjeść do końca, a później przestały się interesować nią kompletnie i dlatego jesienią mogliśmy cieszyć się z pięknych dyni. W sumie dobrze się złożyło, bo pewnie mądre ślimaki przewidziały, że jak będzie tak gęsto, to biednie dynie nie będą miały co jeść. Pewnie pełzają też po innych ogrodach i mają doświadczenie, którego nie mam ja. 
W zeszłym roku nie posadziliśmy tam nic, skupiliśmy się na innych częściach działki, ale w tym roku znowu będziemy próbować z dyniowatymi w tym miejscu oraz fasolą szparagową tyczną. Wiadomo, między planami a realizacją jest jeszcze trochę życia, to zobaczymy co z tego wyniknie. 
Ograniczanie ich populacji to jedyna nadzieja dla upraw.
