Witajcie. Mam pytanie czy ktoś ma w rodzinie, wśród znajomych kogoś kto choruje na Zespół Aspergera? Wczoraj wkońcu mój syn został zdiagnozowany,a wcześniej byliśmy odsyłani od lekarza do lekarza. W środę jadę z nim jeszcze do Psychiatry dziecięcego, syn ma 6 lat. Nie odnajduję się w tym jeszcze za bardzo, co mam teraz z tym robić. Czytałam że można składać dokumenty o orzeczenie niepełnosprawności. Proszę jeżeli macie jakieś porady i pierwsze kroki, które umożliwiłyby mi uporanie się z tym to proszę o rady. Pozdrawiam

Szkoda,że dopiero teraz zajrzałam do tego tematu. Trochę się w tym poruszam, można na początek choćby wirtualnie zapisać się do grupy wsparcia, tam rodzice dzielą się własnymi doświadczeniami a i podpowiadają gdzie można lub należy się udać z dzieckiem. Wiek 6 lat, to późno, bardzo późno. Oczywiście,że można ubiegać się o orzeczenie niepełnosprawności, można spróbować nawiązać kontakt z Fundacją Synapsis, choć do nich trafiają dzieci tylko do 3 rż, ale pokierować dalej zawsze mogą. Wpisz w wyszukiwarkę: Stowarzyszenie na rzecz dzieci z autyzmem, powinny wyskoczyć dane instytucji. Zespół Aspergera to odmiana autyzmu, ale taka najlżejsza, nierzadko dzieci te mimo że mają mnóstwo innych problemów, to posiadają jakąś dziedzinę w której są perfekcyjni. Einstein, Mozart, Izaac Newton - oni także cierpieli podobno na autyzm. Głowa do góry, jeśli dziecko będzie poddawane terapii i właściwej stymulacji, da się ten Zespół ogarnąć.

Witam. Syn ma już orzeczenie niepełnosprawności. Także z poradni psych-pedag dostał orzeczenie tzn przydzielone nauczyciela wspomagającego. Zaczęliśmy też jeździć do poradni i mały ma wizyty u psychologa i psychiatry. Także zaczęliśmy naszą walkę. Ale przynajmniej wiemy co jest i gdzie się udac a nie wizyty u lekarza rodzinnego i twierdzenie że wszystko jest ok i nic się nie dzieje. Wcześniejsze wszystkie wizyty u specjalistów musiałam jechać prywatnie bo rodzinna stwierdziła że nie widzi potrzeby dawania skierowań gdziekolwiek. Syn w wieku 4 lat miał podejrzenie zapalenia mózgu - to na rodzinnej tez nie robiło wrażenia żeby bardziej się nim zainteresować. Także za wszystkie porady i dobre słowo - dziękuję.

Madziorek9999 psychiatra dobry, psycholog też, ale bardzo Cię proszę, poszukaj terapeuty, który zajmie się rozwojem Twojego synka, który nauczy go jak sobie radzić ze światem którego nie do końca rozumie i jak na ten świat odpowiadać, jak ogarnąć ten cały chaos który go otacza a o którym my zdrowi nie mamy pojęcia. Jak można się uczyć i jak panować nad emocjami. Co to są emocje i jak działają. Jak usystematyzować sobie dzień. Przy okazji Tobie podpowiedzą jak reagować na trudne zachowania tak, aby samemu się nie wykończyć. Ty w tej kwestii jesteś też ważna, bardzo ważna. Polecam Integrację Sensoryczną, terapię zajęciową i ku rozważeniu terapię behawioralną ( choćby elementy). Ona dość kontrowersyjna jest i być może akurat u Was nie będzie konieczna . Powodzenia.

Mój syn niestety został bez orzeczenia teraz ma 19 lat ,a ja sama musiałam być dla niego terapeutą i walczyć w szkole .
Może kiedyś opiszę całą sytuację .
Mnie tez pediatra nie chciał dać skierowania do neurologa ,właściwie do szpitala na odział ,a od połowy szóstej kl ma duże problemy ze snem i nic nie poradzono .Kazano przestrzegać higieny snu to tak jakby powiedzieć głupiemu ,żeby był . mądry .
Kilka lat nie mogłam się doprosi o pomoc .
Miałam mamy dobrą pania psychiatrę , pomogła ogarnąć szkołę bo podejście było okropne.......

Witam. syn ma teraz skończone 8 lat. Jest w trzeciej klasie.I teraz i w klasie drugiej miał nauczyciela wspomagającego, o którego musieliśmy ostro walczyć. Z nauką radzi sobie świetnie, gorzej z koncentracją i z typowymi błahymi sprawami. Zawiązać byty czy ubrać się do końca samemu to kosmos. Zaczynają się problemy w szkole z innymi uczniami.Wyśmiewają się z syna, wyzywają. No nie jest fajnie. Ale jakoś musimy sobie radzić.Do tego wszystkiego doszła nam padaczka, także jest pod stałą opieką neurologa i przyjmuje tabletki.

Przykro słyszeć, że Twój syn doświadcza nieprzyjemności ze strony rówieśników. Niestety inność nie jest dobrze odbierana, każda inność, ze wzgląd na wygląd, zachowanie, itp... A uczniowie w klasie byli jakoś przygotowani do integracji? Mają albo mieli prowadzone zajęcia w tym zakresie? Rozumieją sytuację Twojego syna? Tutaj dużo zależy od nauczycieli i rodziców. Zachowania względem odmienności muszą być skądś wyniesione... A Ty masz jakieś wsparcie od rodziców z klasy? Ciężko mierzyć się z takimi sytuacjami samodzielnie... Tym bardziej, że Ty nie masz wpływu na zachowanie innych dzieci.

Twój syn będzie potrzebował dużo wytrwałości, bo na pewno czeka Go jeszcze dużo wyzwań. Ale wierzę w to, że odpowiednio wspierany, będzie wierzył w swoje kompetencje i nie będą Go załamywały reakcje innych. I że znajdzie na swojej drodze rówieśników, z którymi nawiąże kontakt.

Witam.
Syn jest w klasie która go akceptuje, problem z dziećmi z innych klas. Chodził np na piłkę, ale był tak wyśmiewany, że sam z niej zrezygnował.Nie wyobrażam sobie czwartej klasy, gdzie trafi do zupełnie obcego otoczenia, bo klasy będą przenoszone, mieszane a częściowo trafią do innej szkoły. W klasie ma kolegę, który dba o niego jak o brata, przypomina o różnych rzeczach itd.Ostatnio syn gorzej radzi sobie z koncentracją, nie nadąża wszystkiego zapisywać, nie pisze do końca sprawdzianów bo nie nadąża. wiedzę ma tylko czasu mu brakuje.