Agniesiu- też zmagacie się z różnym sąsiedztwem..
Jak wiesz u nas działki malutkie.. Na szczęście nasza jest narożna, więc 2 sąsiadów mamy z perspektywy, a nie tuż za płotem. Obydwa domy zamieszkałe przez tych najfajniejszych, z którymi stale utrzymujemy kontakt, na jednego z nich mamy wejście do domu ustawione.
Bok, na który będzie wychodził taras sąsiaduje z frontem domu tego sąsiada, który pomagał ładować gruz do kontenera- uprzejmi ludzie w średnim wieku.
Nawiedzoną mamy z tyłu domu, a że krzaki powoli zarastają to spodziewam się wkrótce nie oglądać jej wcale.
Zawsze pozostaje ustawienie szczelnych pergoli na 2.2m
i jestem bliska zrobienia tego
Iguś- Koniecznie musisz pokazać ten domek
U Ciebie nie dość, że do sąsiadów daleko to o ile kojarzę, sama działka ma słuszny metraż..
My chcieliśmy niedaleko od Wawy, gdzie oboje pracujemy, do Mamy też muszę mieć w miarę blisko, żeby w razie czego być pod ręką.. Plusem jest infrastruktura prawie miejska, minusem nieduże działki..
Kupiliśmy taką, na jaką nas było stać, a bardzo chcieliśmy w tej właśnie okolicy bo zwyczajnie nam się podobało.. 4km do gminnej plaży nad Zalewem Zegrzyńskim- to trochę jak na wakacjach, las z grzybami kilkaset metrów od domu. A że troszkę ciasno- trudno. Z czasem rośliny zasłonią i będzie dobrze chyba..
Jak byłam mała to uwielbiałam bajkę na winylu- o Gąsce Balbince i jej kumplu Ptysiu.. Balbinka często powtarzała "jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma"- ja się tej
balbinkowej filozofii często trzymam
Aniu, jesteś szczęściarą i żywym zaprzeczeniem, że
z rodziną dobrze tylko na obrazku.. Mieszkasz więc jak Don Corleone- otoczona "swoimi" sąsiadami
Sytuacja z domofonem nieprzyjemna- całe szczęście, że można w takiej chwili na kogoś liczyć!
Ja nie umiem wszystkiego- niektórych rzeczy nie zrobię z braku sił, innych z braku wiedzy- jednak też sporo sama robiłam a dumna z siebie byłam, gdy praktycznie sama przeprowadziłam całą droge urzędową do rozpoczęcia budowy, poprzez szukanie ekip i wszelkie zakupy budowlane- na doglądaniu całego etapu SSO skończywszy. Nocami siedziałam na forum budowlanym i na miare możliwości dokształcałam się co jak powinno być zrobione i na szczęście obyło się bez większych wpadek..
W tym roku z polecenia trafił się wykonawca, który miał się wszystkim zająć, wzywałam kierbuda na kontrole i to uśpiło moją czujność- jedyny etap niepilnowany osobiście i oczywiście największa masakra wyszła. która na szczęście dobrze się skończyła.. Niedawno o tym pisałyśmy- że nikomu nie można zaufac i zawsze samemu sprawdzać..
Dopiero w tym roku w lato Mąż zaczął poświęcać więcej czasu na doglądanie ekip- z racji dużej ilości wolnego czasu a i problemów zaczęło się piętrzyć sporo- to poczuł potrzebę bycia moim zbawcą.. nie broniłam się
bo swoje też już wywalczyłam z wykonawcami- z wytykaniem błędów i wykłócaniem się o ich naprawienie, z awanturami o alkohol na budowie bo i to nas niestety nie ominęło..
Teraz Mąż przejął pałeczkę bo jak widzę ma potrzebę wykazania się.
Najbardziej mnie bawi, jak leci do wszystkiego no bo przecież "inwestor", ekipy np. pytają się o coś- na co Mąż rozbrajająco "nie wiem, zapytajcie żony".. z projektu nic nie wyczyta (typowy humanista w dodatku bez wyobraźni przestrzennej), połowy rzeczy zwyczajnie nie wie, bo go przy tym nie było- a ja lecę z pamięci, głownie ja wybieram i umawiam ekipy.. Stara się jednak bardzo a w największych konfliktach budowlanych przyznaję, grał główne skrzypce.
Był czas, kiedy wszystkim się zajmowałam a Mąż nie miał siły ani ochoty po pracy słuchać albo podejmować jakieś decyzje- wszystko było na mojej głowie- a też pracuję cały czas.., więc z przyjemnością teraz część zadań zrzucam na niego.. Dzięki temu niedawno odkrył gdzie mieści się urząd gminy i starostwo, ale gdzie załatwia się wodę, gaz i kanalizację nie wie do tej pory
Jednak mimo chęci Męża do zajmowania się budową ja i tak nie popuszczam zbytnio- śmieję się cichutko sama do siebie, że władzy tak łatwo się nie oddaje
Mieszka tu brat mojej Mamy, który traktuje mnie jak niemal swoje dziecko i dwóch starszych ode mnie dobrych parę lat kuzynów, dla których nadal jestem mała. Ale są ze mnie dumni, że sama zbudowałam dom i mimo płci oraz wykształcenia umiem zrobić absolutnie wszystko i nie uważam, by jakakolwiek praca mi uwłaczała. Co ważne, jak poproszę to zawsze pomogą. Nawet kiedyś kuzyn pojawił się u mnie o 3.40 w nocy, bo ktoś nękał mnie domofonem, a ja sama w domu z dzieckiem bałam się wyjść, by go pogonić. Cenię sobie takie sąsiedztwo i choćby dlatego nie ma mowy o odgradzaniu się tujami 
?- tak jestem ciekawa Twojej działki i roślin- chociażby czarnej malwy.., a informacja o domu to już w ogóle zaintrygowała mocno! Jest z czerwonej cegły ze spadzistym dachem..? Ma w szczytowej ścianie wyżłobioną datę budowy..? Piec kaflowy..?
) 
A jak przyjechał pomóc przeprowadzić dom, to gdybym nie wkroczyła... Załatwiłam ekipę z kontenerami. Pan przyjechał ocenił ilość i powiedział, że w ten sposób dopiera wielkość samochodu. Gdyby jednak źle ocenił pojadą 2 razy. Dom spakowałam. M.został w mieszkaniu, ja pojechałam do domu pokazywać, gdzie co mają dać, by potem prościej było rozkładać. Samochód przyjechał, pan powiedział, że wszystko wzięli, a dokładnie, że zostało niewiele i M. oświadczył, że sam to przewiezie. Na chwilę mieszkaliśmy wówczas u mojego brata. Jak eM nie dojechał na ciepłą kolację zadzwoniłam i okazało się, że ciągle to 'trochę' wozi. Nie doczekałam się i poszłam spać. Budziłam się 3 razy w nocy i dzwoniłam, słysząc dokładnie to samo. O 7mej rano pojechałam do mieszkania, które o 11 mieli przejąć kupujący. okazało się, że rzeczy jest jeszcze wiele, w tym nie rozbite meble, przeznaczone do wyrzucenia. M. obraził się na mnie, że wezwałam na pomoc Tatę i brata, ale tylko dzięki nim udało się przygotować mieszkanie na 12stą (zadzwoniłam i przesunęłam o godzinę). Ale kupujący i kobieta z agencji zastała mnie umorusaną jak kominiarza. Od tego czasu, przybierając sobie obowiązków, wolę sama wszystkiego dopilnować, bo tyle co się wówczas nadenerwowałam, to 
Takie życie 
. Prawda jest taka, że jak ktos nie ma szacunku do drugiego człowieka to i roślin nie uszanuje. Latem wymyślili sobie kurnik na 100 kur w pomieszczeniu, który przylega do mojego garażu. Żadne argumenty nie trafiają, że smierdzi, że to niehigieniczne... do sądu mam iść? Przeciez to rodzina, wieś by mnie chyba ukamienowała. Skończyło się tym, że musielismy wydac pieniądze na ścianki uszczelniające, myslimy jeszcze nad wentylatorem, który będzie wytwarzał podcisnienie (a może odwrotnie 
, to M się na tym zna).
. Nie jest to z jego strony ignorancja, tylko dom był w zasadzie dla mnie. Jemu dobrze tam, gdzie jestem ja i dziewczynki 
. Poprosił mnie tylko o zaaranżowanie pralni i spiżarki. Na planie trochę pomógł poprzesuwać ściany i to by było na tyle.
Ja jak sobie cos wymyśle co chcę- to choćby nie wiem co- musi być po mojej myśli, a jak się coś nie udaje to jestem bardzo zła. Ale to chyba większość z nas tak ma, że uparcie dąży do celu, tylko Panowie nie zawsze nadążają 
Najczęsciej podobają nam się te same rzeczy, a jak nie- to Mąż ustępuje, bo mi bardziej zależy, a tak długo przekonuję do swojej racji, że w końcu M się zgadza. 
