No to dojechałam do końca!
Jestem pod wrażeniem Twojej osobowości - tworzysz atmosferę, która mnie przyciąga.
Dużo dowiedziałam się tu o boreliozie i czytałam to z ogromnym zainteresowaniem; dotychczas nie miałam bladego pojęcia, przez co muszą przechodzić chorzy. Zachwycający jest Twój optymizm, chęć walki, ta aktywna postawa w walce z chorobą - wierzę, że wygrasz i życzę Ci tego z całego serca.
To oczywiste, że po latach bez diagnozy każda diagnoza jest krokiem do przodu. Ja w takich sytuacjach najbardziej się zawsze boję niewiedzy, nieświadomości - to odbiera mi siły, usuwa grunt spod nóg i wpędza w panikę. Jak się już naczytam i naumiem, to się uspokajam - kiedy wiem, co mnie może spotkać, to wiem również, jak muszę siły rozłożyć, żeby dać sobie radę. Nie rozumiem ludzi, którzy mówią:
ja wolę nie wiedzieć...
Bea - pięknie fotografujesz otoczenie i to zarówno to bliskie, ogrodowe, jak i dalsze okolice z PSAcerków... Jak się ma takie cudne tereny w pobliżu, to grzech nie pstrykać!
Napiszę, czego mi tu brakuje - chciałabym zobaczyć też Twój dom. Z jakichś względów go nie pokazujesz, zaledwie czasem przemknie za gałązkami fragmencik - ale widzę już, że to jest to, co uwielbiam i tak bym chciała więcej tych murów na fotkach. Jest szansa? Oczywiście, jeśli to Twoja świadoma decyzja, to nalegać nie będę...
Mój dom też jest stary i zrobiliśmy częściowy remont przed zamieszkaniem, ale cały czas dbamy o to, żeby ocalić i pokazać ducha tego miejsca.
Twój remont też nadejdzie, najważniejsze teraz (i zawsze) jest zdrowie, a jak się pomyślnie zejdą wszystkie okoliczności, to i na remont przyjdzie czas.
I jeszcze to:
Syringa pisze:
Czy to czasem nie
Bonica82? Już mi to przyszło do głowy, kiedy pierwszy raz je pokazałaś.
Bzowa
Syringo, masz ogromny majątek - bliskiego człowieka koło siebie, piękne miejsca wokół, mądrość, siłę i wrażliwość!
Zostanę tu, jeśli pozwolisz...
I ja bym Dorotkę do spółki wciągnęła...ona tak pięknie muruje...by naprawiała to co zniszczymy kopareczką 
MaGorzatka, dziękuję Ci bardzo za tak miłe słowa! Ja naprawde nie wiem, co odpowiedzieć 
Bardzo mi milo, a z drugiej strony tak trudno mi wierzyć, bo komplementy zderzają mi się w glowie z moim poczuciem spadku formy życiowej pod każdym wzgledem, jestem teraz tak inna niż byłam przed dziesięciu laty (juz jedenastu własciwie) i tak czasem sie sobie teraz nie podobam, że dobre slowo wprawia mnie w niemałą konsternację. Nie mowiąc juz o tym, że jak sie sobie przyjrzę, to ja naprawde widzę, że wcale nie jest tak, jak to wyglada w internecie i nie taka znowu ze mnie bohaterka, jaką tu odstawiam. 
), całkowitego zaniku "motorka w ty...ku" i sprawności mózgu pozwalajacej ogarniać jakoś swój świat - to niewyremontowany dom jest właśnie największym fizycznym obrazem tej katastrofy... Psychologicznie rzecz biorąc, to sukces jest realizowaniem swoich planów, a tu stoi taki absolutnie niezrealizowany plan i co na niego spojrzę, to krzyczy do mnie: "Miałaś mnie wyremontować! Miałaś mi dać nowy dach, miałaś mi osuszyć mury, miałaś plan! I co??!! Jesteś do niczego!" ...No to nie pokazuję, bo czym tu sie chwalić..? Tym, że miałam plan i go nie zrealizowałam?
): Ten dom, choć w Twoich oczach jest miarą klęski, podobnie jak mój często bywa w moich, jest tak naprawdę miarą nadziei i wiary. Bo gdybyś tych dwóch naprawdę już nie miała, to byś sprzedała dom kolejnemu frajerowi (może mnie? 
Bo w naszych oczach możesz zobaczyć prawdziwą siebie, całą swoją wartość, piękno i siłę (vide chociażby ostatnie wpisy MaGorzatki i Pat). 
