Coś mi się czas za szybko przesunął
i muszę przeprosić Was za poślizg w odpowiedziach 
.Lisico, no dbam o te róże, jak tylko potrafię... A że łby mają wielkie i zwisające, to coraz częściej będą trafiać do wazonów. I tym sposobem ogród wcześniej uwolni się od wszechobecnego różu...
. Zestawienia w bukietach są często przypadkowe, ot, trafia tam to, co aktualnie zwisło, bez większej dbałości o dobór kolorów. I okazuje się, że wszystkie kompozycje różane w bukietach są wspaniałe. I te monochromatyczne, i te kontrastowe 
.Ależ u Ciebie fan digitalisów
. I jeszcze moje rozy chcesz poubierać w te "gotyckie katedry" i sprowadzić do roli klęczników ?Ale przyznać muszę, że u Ciebie styl gotycki prezentuje się imponująco
.A u mnie raczej kipiący nadmiarem dekoracyjności, wdzięcznie powyginany barok...
Nawet Shakespeare, który dotąd trzymał się prosto, rozkwitnąwszy, popadł we wdzięczny zwis... A codzienny deszczyk gotykowi nie służy, oj, nie służy...
Margo
! A cóż to za samokrytyka?Nie przypominam sobie takich Twoich "grzechów"
.A co do pisania, jest takie rosyjskie powiedzenie: Pospieszysz - ludiej nasmieszysz.
Może warto czasem nieco zwolnić zważywszy, że z pośpiechu tylko literówki wychodzą. notabene czasem bardzo śmieszne.
Coś ten Avalon do większości forumowiczek szczęścia nie ma, a może odwrotnie?
Mój, tak jak był różą nr 1 w pierwszym roku, tak jest nią do dziś
.Życzę Ci tego samego. A psu wytłumacz, że jest sporo innych krzaków, na których może się wyżyć
. To mądre zwierzę, zrozumie...Zobacz, jak czaruje mój Avalon
Dorotko! Abraham Darby niesamowicie pozytywnie mnie w tym roku zaskoczył. I gdyby nie Avalon
, byłby najlepszą różą czerwca.Deszczyk pada sobie codziennie po trochu, ja się bardzo cieszę, może nawet trawnik straci swój beżowy kolor, ale róże o tych wielkich, nabitych płatkami kwiatach ucierpiały. Abraham też. Nie był w stanie udźwignąć ciężaru namokniętych kwiatów. Gartentraume, taka cudna falbaniasta róża nie zdołała swoich rozwinąć, spadły w całości
.Ale z kolei te róże, które jeszcze na dobre się nie rozkręciły, wyglądają coraz lepiej.
Np. Kronprincess Mary.
Polało, Tajko, dzięki, że się zatroszczyłaś. Szczególnie trawa i byliny zaczęły lżej oddychać. To, że chłodniej to też dobrze. Dla roślin i dla mnie, bo upałów nie lubię.
Dzwonków mam już niezłą kolekcję, bo bardzo lubię te rośliny. Zafascynowały mnie dużo wcześniej niż róże, a stara miłość nie rdzewieje
. Kiedyś zaprezentuję wszystkie, choć wymaga to przeszperania zasobów zdjęciowych. A tymczasem popatrz, jak wyglądał ogród po długotrwałej suszy. Step po prostu
.
Gajowa
! Oczom osobistym nie wierzę! Witam, witam 
.Dobrze, że się z niebytu wynurzyłaś i w dodatku masz mnie za przyjaciela. Bardzo się cieszę.
Poczytaj sobie w wolnych chwilach, potem pogadamy.
Buziaki i nie znikaj już.
Cześć, Marto! Miło Cię znowu gościć.
Czasem się zastanawiam, czy nie potraktowałam New Dawn zbyt ostro
. Ale Ciebie nie zniechęciłam i pozwalasz się tej niekulturalnej jednostce panoszyć u siebie .Ja za to podjęłam decyzję, że moje "zdychające łabądki" pożegnam bez żalu. A ile wtedy zostanie miejsca na róże wspaniałe, mocne i niekłopotliwe...
Takie chociażby jak Paul Bocuse!
Sabinko! Widzę, że u wszystkich róże wyjątkowo wielkie kwiaty wytworzyły. W różnych częściach Polski, więc niezależnie od rodzaju gleby, ilości słońca czy deszczu. Tym trudniej wywnioskować dlaczego tak jest. Jedno jest pewne - niechby już tak zostało. Bardzo mi się te olbrzymie kwiaty podobają! Tobie pewnie też.
Dla Ciebie Tuscany sprowadzona do poziomu i Mariatheresia.
A milczącemu Miasteczku proponuję pomilczeć nad urodą Lavender Ice.
Oj, chyba trafi na listę ulubionych!!!
Serdeczne dzięki za wizytę, duża buźka - Jagi
Przecudne róże pokazujesz, aż trudno milczeć widząc takie wspaniałe okazy ! Dorodne, zdrowe, falbaniaste i pełne wdzięku. 
.
.
. Rzeczywiście mam sporo białych róż, ale czerwoną tylko jedną (Geranium). Reszta to różne odcienie różu, a wczoraj nawet jedna niebieska u mnie zagościła. Będą też inne, nowe, bo ogródek jednak jest z gumy 
.
. Dlatego wciąż podziwiam te największe kwiaty u innych, a do siebie zapraszam skromniejsze różyczki, którym jednak nie straszne są najgorsze nawet wybryki aury oraz plagi. Oczywiście nie potrafię przejść obojętnie obok tych najpiękniejszych z najpiękniejszych róż i nieraz któraś chwyta mnie za serce, nie chcąc puścić. Ale metoda młoteczkowa 
na razie działa 
Nie dość tego, przywiozłam ją rowerem z A ponad 10 km. Wytarmoszona przez wiatr, poobijana przez nierówności naszych pseudo ścieżek rowerowych, chodników i krawężników, zmęczona trafiła do mojego ogrodu 
Róże to jednak twarde panny i myślę, że po tych przeżyciach pozbiera się dość szybko. Jutro dostanie większą donicę i będzie czekała na powiększenie rabaty 
.
. 
.
.
.
