Grzegorzu, też mam taką nadzieję, że tym razem tak nie będzie i przerwy żadnej większej nie będzie
Mirko, to prawda, co napisałaś. Ale na takie przyjemności, jak na tym forum czas trzeba zawsze znaleźć.
Beatko, Piotrze dziękuje raz jeszcze za takie słowa
To jest naprawdę bardzo miłe i działa na ludzi dobrze, gdy czyta się takie rzeczy. Ale gdyby tego zabrakło to nagle robi się już niedobrze i nie tak znajomo, przynajmniej dla większości z Nas... to są właśnie te przywiązania do słodkich słów, które czasem bywają złudne. Od dawna staram się zwracać na coś takiego uwagę i przestrzegać samą siebie. Czyli brać do siebie, ale nie za blisko... żeby "w razie czego" nie tęsknić ani nie potrzebować...Asiu, tak poświęciłam ostatnio na odpisywanie trochę więcej czasu. I dzisiaj też pognałam samą siebie żeby zrobić podobnie
Jak ja to robię że, one tak kwitną, tak? Asiu, ja nie wiem, po prostu nie wiem. Ja się całe życie zastanawiam, że one w ogóle kwitną. A Kwitną tak jak chcą, niektóre powtarzają obfitości, a inne nie. Wydaję mi się że nic nadzwyczajnego z nimi nie robię... Stoją sobie na parapetach, a w lecie na zewnątrz. Nawożę od czasu do czasu. Podlewam zawsze po obmacaniu ich listeczków i bywa że poszeptamy do siebie nawzajem.
I wychodzi na to że nic szczególnego nie napisałam. Chyba że nie mam świadomości o jakichś ukrytych tajnikach. Niektórzy mówią, że storczyki kwitną w blasku księżyca, wiec może to jest któryś z tych sposobów
Dzisiaj obiecuję się ich zapytać.Korzystając z tego, że ostatnio forum żyje i oddycha chciałabym napisać jedno pytanie - Dlaczego macie i uprawiacie storczyki?
Wczoraj tak sobie siedziałam i się zastanawiałam nad tym... bo wiele bliskich mi osób pyta się mnie o to, czy ja jestem jakaś uzależniona, czy co?
Najpierw siedziałam i myślałam, a potem aż wzięłam kartkę i napisałam parę słów. To nie jest poemat, to jest krótkie.
To co napisałam powie może, dlaczego ja mam storczyki i dlaczego uważam je za coś ważnego w swoim życiu.
Dla mnie mój storczykowy ogród jest ucieczką od stresu, presji, problemów życia.
A gdzie jest ten mój ogród? Wszędzie. Na parapecie, na strychu, w kantorku, w wannie. Blisko mnie.
Tworzę go dookoła siebie, gdy troski świata przemijają z dala ode mnie. I mogę szczęśliwiej oddychać.
Wszystko się poprawia na lepsze i życie promienieje jaśniej w ciemne dni. A Ty za każdym razem śmiejesz się bardziej kiedy patrzysz na swój ogród.
I wiesz w swoim sercu, że odkryłeś tajemniczy ogród w swoim storczykowym ogrodzie.
Tak, i to jest ten powód, który naprawdę rozświetla dni.
W długie zimy najbardziej to widać kiedy storczyki kwitną w tym czasie. Nie ma już takich zim niestety, ale jak kiedyś były to pełno było ludzi smutnych, pochmurnych. A Ty jesteś w swojej kuchni i nie chcesz nigdzie wyjść bo one są na twoich parapetach i pięknie kwitną. Tak i to jest miłe i daję uśmiech.
Cieszę, się że to napisałam, bo już wczoraj w nocy nawet, kiedy nie mogłam spać obmyślałam, czy napisze czy jednak nie. Ale, co mi tam...
Zgadzam się z każdym słowem 
bo na kwitnienia nie mają co liczyć 
