Niedawno rozpoczęłam serię eksperymentów kulinarnych, których wynikami dzieliłam się w moim wątku ogródkowym. Ze względu na wzrastającą objętość tematu powstał ten wątek. A czym się różni od innych kulinariów? Chciałabym wypróbować w kuchni rośliny nie tylko ozdobne, czy znane użytkowe, ale i te które traktujemy jak chwasty. Mimo iż mają one udokumentowaną przeszłość kulinarną, często popadły w zapomnienie, wyparte przez nowe warzywa, przyprawy. Ciekawi mnie poznawanie smaków, a jest ono tym przyjemniejsze, że składniki znajdują się na wyciągnięcie ręki. Przepisy czerpię z różnych źródeł, część to domowe, ogólnie znane receptury.

Na początek, aby zacząć kolorem, czwartkowa konfitura z róży. Znana, lubiana, pyszna.

Do zbioru nadają się najbardziej pachnące róże: stulistna, odmiany pomarszczonej (najlepiej o pełnych kwiatach, ze względu na obfitsze zbiory). Wybieramy krzewy z czystych stanowisk, z dala od dróg.


Zebrałam 170g płatków.
Teraz praca - przebrane płatki stopniowo przesypywałam cukrem i ucierałam małymi partiami (na każdą porcję płatków 4 łyżeczki cukru).
Można wcześniej usunąć białe końcówki płatów, bo mogą być nieco gorzkie.


Na koniec kilka łyżeczek cukru dla uzyskania stosownej, gęstej konsystencji.
I gotowe. Konfitura ląduje w słoiczkach w lodówce. W celu konserwacji można dodać kwasek cytrynowy lub sok z cytryny.

Wczoraj pierwszy raz robiłam gołąbki w liściach winogron. Danie pracochłonne, ale jak się okazało smaczne.

Potrzebne są duże liście winorośli, najlepiej majowe lub czerwcowe. Na farsz użyłam pomidory, pietruszkę, cebulę, świeżą miętę, mięso mielone, ryż, sól i pieprz, olej. Do gotowania wykorzystałam kostkę rosołową, drobiową.


Warzywa pokroiłam na drobne cząstki.


Razem z miętą, na niewielkiej ilości oleju zostały podduszone, aż do całkowitego zmięknięcia i uzyskania zawiesistej konsystencji. W trakcie duszenia dolewałam trochę wody, żeby nie przypalić.


W międzyczasie lekko podsmażyłam mięso.


Pora na mieszanie: sos warzywny, mięso i suchy ryż.


Liście winorośli blanszowałam przez kilka minut we wrzątku i odcięłam ogonki.
Farsz nakładałam na spodnią stronę liścia i zawijałam dość ciasno.


Gołąbki ułożyłam na liściach winorośli i przykryłam je nimi, a dodatkowo obciążyłam talerzykiem.
Całość zalałam rosołem z kostki i gotowałam 45 minut.
Potem dojrzewały jeszcze w wywarze, aby mieć pewność, że ryż będzie dobrze ugotowany.


Mała dekoracja i gotowe.
Na gorąco, albo na zimno. Bardzo mi smakowały

To ja zasiadam do forum z reguły jak wieczorem głodna wracam z działki... I co mam oglądać takie pyszności? Jedząc pospiesznie zrobioną kanapczynę? Te gołąbki wyglądają smakowicie bardzo... Mimo to, Aniu, świetny pomysł! Myślę, że wiele osób zechce spróbować Twoich przepisów... Masz teraz misję! Lansujesz nowe trendy kulinarne

Martuś Biedactwo, ale kanapeczki na pewno smaczne zrobiłaś
Zobaczymy co z tego wyjdzie. Lekko nie wyrabiam z czasem.

Aniu, jestem pod ogromnym wrażeniem, ale mi się podoba
Z takimi zdjęciami i opisami, uważam, że powinnaś wydać książkę kucharską, albo mieć swój program w tv

nareszcie mogę się wprowadzić będą pyszności ,ja dzisiaj próbowałam zrobić z mojej pnącej róży z paru płatków .Tak na próbę czy w ogóle potrafię i... wyszło

Aniu, melduję się w smakowitym wątku. Nie może mi on przecież się zgubić
Ale fajnie się zaczyna tu dziać

Jolu Ja tak dla siebie, skromnie. No i przepisy podpatrzone, nie wymyślam ich (jeszcze )

Marzanko, doczekałaś się wreszcie, bo akurat zimno i padało, to zamiast ogródka mogłam troszkę zdjęć obrobić. Cieszę się że z różą wyszło, teraz tylko zwiększyć ilość

Olu, bardzo mi miło Mam nadzieję że się nie zawiedziesz.

Melduję się i widzę, że dobrze trafiłam

Będzie tu ruch

Wow...jak apetycznie
Od razu mam pytanie Aniu: czy tą konfiturę robi się z dzikiej róży czy z każdej? Bo tak ze zdjęcia to mi na dziką wygląda, ale w poście nie pisze...
I pytanie nr 2: czy różę z cukrem tylko się uciera? Nie trzeba jej smażyć? Zawsze mi się wydawało, że konfitury to się zawsze smaży
Ot, takie pytania laika

Witam dwie Anie

Szamanko, można i przesmażyć w syropie, ale ja robiłam jak moja mama kiedyś, najprościej jak się da. Nie psują się w lodówce przechowywane nawet przez rok. Co do rodzaju róży, to napisałam, że najlepsza jest róża stulistna (Rosa x centifolia )-- to grupa róż o pełnych, mocno pachnących kwiatach, różowej lub czerwonej barwy. Ja znalazłam kępę róży,. która wyglądała na różę pomarszczoną (Rosa rugosa), część krzewów była pełnokwiatowa, a część miała kwiaty pojedyncze. Zapach też ma bardzo intensywny, tylko jest mniej wydajna, bo kwiaty lżejsze. Róża dzika sensu stricto to Rosa canina, kwiaty drobne, pojedyncze, zbierałoby się pewnie godzinami, a i zapachu nie ma takiego.

Super pomysł z tymi przepisami Nie mam winorośli bo już by były gołąbki. Oj przeglądanie tego wątku będzie torturą dla mojego żołądka, widzieć coś takiego i nie spróbować.

Jestem łasuchem starych potraw a szczególnie warzywnych
Dobrze trafiłam, przynajmniej popatrzę, bo w tym roku na warzywnik czasu zabrakło...
Pewnie znasz komosę, jak ją przyrządzasz?

Renatko, winorośle mam tak maleńkie, że użyłam zdobycznej. Więc wiesz, spacer i może się uda

Wiktorio witam. Znam komosę, ale jeszcze nie miałam okazji próbować. Naprawdę bawię się w to od niedawna, więc jeśli znasz jakieś przepisy to chętnie skorzystam.


Dzisiaj usiłuję walczyć nad zupą którą robię tylko po to, aby sprawdzić smak pospolitego chwastu żółtlicy. Jakie będą efekty, nie wiem, bo samo gotowanie musi trwać kilka godzin. Na razie próbuję przy mieszaniu i powiem, że smaku nie da się porównać do niczego co znam, do żadnej przyprawy. Więcej szczegółów niebawem.

Za oknem deszcz od rana, zimno. Kuchnia mnie przygarnęła zamiast ogrodu
Dzisiaj przedstawiam impresję na temat żółtlicy.

Żółtlica drobnokwiatowa, z łaciny Galinsoga parviflora, któż jej nie zna. Spotkać ją można w ogrodach, na polach uprawnych, na rumowiskach, przy drogach. Roślina jednoroczna, zawleczona z Ameryki Południowej w XVIII wieku, uciekła z kolekcji botanicznych i stała się uciążliwym chwastem.
A jednak i ona ma inną historię do opowiedzenia. W jej ojczystych stronach zwana jest pod nazwą guasca. Ceniona w stanie świeżym i suszonym, jako przyprawa do zup.

Sztandarową zupą z guascas jest kolumbijska ajiaco. Jednak musiałam się zadowolić skromną impresją na temat, bowiem nie mam dostępu do wszystkich wymaganych składników (specyficzne odmiany ziemniaków).
Na moja zupę zużyłam : dwie piersi z kurczaka, ze skórą, pół kilo ziemniaków (trzy odmiany- bardzo ważne żeby było kilka różnych rodzajów, w tym przynajmniej jedne rozpadające się podczas gotowania), garść świeżej żółtlicy, dwie małe cebule, sól do smaku.
Mięso i pół porcji żółtlicy zalałam litrem wody i ugotowałam do miękkości. Po jego wyjęciu, do wywaru powędrowały ziemniaki pokrojone w kostkę. Dodałam nieco soli. Ziemniaki gotowały się ok. 4 godzin, aż większość się rozpadła. Konieczne było dolanie wody, bo konsystencja stała się zbyt gęsta. Wrzuciłam pokrojone mięso i gotowałam jeszcze kilkanaście minut, pod koniec dodając resztę żółtlicy.
Zupę podałam z gęstą śmietaną i kukurydzą (powinny być kolby, no ale to nie sezon).
W oryginalnej recepturze dodaje się jeszcze do gotowego dania nać kolendry, plastry awokado, kapary i ryż. Wówczas trudno mówić o zupie, raczej mamy potrawę jednogarnkową.


Zupa sycąca. Smaku nie da się opisać, bo żółtlica nie ma odpowiednika i nie da się jej zastąpić.