Tam dom mój, gdzie doniczki moje

[Karo]

Fajnie piszesz
Anturium przepiękne.
Coś jeszcze zwiozłaś roślinnego do domu co możesz nam już pokazać??

[aberracje]

Dziękuję, KaRo

Sobie już więcej nic nie przywiozłam, i choćby mnie torturowali, to tej linii obrony będę się trzymać! Naprawdę, wysoki sądzie, te inne kwiaty nie są moje! No bo tak:
Jak już się zdecydowałam kupić czarne anturium, mimo jego wybitnie antysamolotowych rozmiarów, to mi wypadło pójść na miasto z dzieckiem. Dziecko nie auto, nie da się zaparkować gdzieś i pójść dalej samej, więc i do kwiaciarni też ze mną poszła. Na szczęście dziecko lubi miniaturki, więc kiedy ja złapałam olbrzyma, ona zadowoliła się takim:

Taki maluszek tani jest i dużo łatwiejszy w transporcie, więc nawet się ucieszyłam, że dziecko podziela moją pasję. W drodze do kasy znalazłyśmy sanserwie cylindryczną, sporo droższą, ale ma tyle młodych wypustek, że sama wzięłam do ręki, żeby dziecku pomóc nieść...

Przy kasie była jednoosobowa kolejka (2 minuty czekania), więc kiedy ja żonglowałam trzema doniczkami i szukałam pieniędzy, dziecko dostało nagłego ataku choroby pustych rąk, i poszło się leczyć krok dalej, w rejonie koszy wypełnionych czymś, co wzięłam za nasiona. "Mamo, a mogę jeszcze tego kwiatka?" Możesz - odpowiedziałam ledwo zerknąwszy na rozmiar (trzymała w ręku malutka paczuszkę). "Mamo, i tego też, dobrze?" Dobrze, kochanie - wciąż zajęta liczeniem drobnych nieuważnie wypowiedziałam najdroższe słowa świata (nie wierzycie? to zapytajcie swoich mężów, albo innych mężów!). Jedną minutę i 20 euro później z lekką paniką w oczach wymanewrowywałam dziecię na zewnątrz, tłumacząc jej po drodze zawiłości systemu celnego, który nie przewiduje żeby prywatne osoby mogły importować hurtowe ilości czegokolwiek, rośliny w to włączając. Tak jest! Bezczelnie zwaliłam winę na bliżej mi nie znane przepisy, żeby powstrzymać galopujące żądze mojej latorośli. Mialm do wyboru, albo to, albo postraszyć ja tatą (a ona się taty tak boi że hej, jeszcze by czkawki że śmiechu dostała tam w kwiaciarni ) Zakupione przez Młodszą malutkie paczuszki okazały się być kłączami orchidei w małej, celofanowej torebce. Pomna faktu, iż orchidee mogą nie wytrzymać temperatur po niebieskiej stronie termometru, zbudowałam im przenośną szklarenke, o taka:

Na odprawie lotniskowej z reklamówki wystający korek od butelki spowodował małe zamieszanie i wywołał reakcję lawinową: najpierw zwabił on oko strażnika służby mundurowej obserwującego taśmę wjeżdżająca do skanera. Strażnik złapał za butelkę, bo płynów przewozić nie wolno. Z okrzykiem "Hep!" wystartowałam do pana , gotowa bronić dobytku, a Książę Małżonek zwabiony moim "hep!" wystartował do mnie, żeby mnie powstrzymać przed rzucaniem się na służby mundurowe zaprzyjaźnionego (chyba?) kraju. Ponieważ Książę Małżonek był już odprawiony, więc rzucał się prze bramkę w zła stronę (znaczy z powrotem), co spowodowało, że za nim rzuciła się służba mundurowa stojąca po drugiej stronie bramki, w sile dwóch (nigdy nie widziałam, żeby ktoś się zdecydował iść na Księcia Małżonka w pojedynkę, ludzie mają jednak silny instynkt zachowawczy). Tymczasem pierwszy strażnik zorientował się, że butelka nie zawiera płynów i puścił ją ze słowami "O'key". Skoro OK, to zabrałam wyciągnięte ręce i chciałam się rozdziać z kurtki z metalowym zamkiem, ale nie zdążyłam, bowiem, wiedziony siła rozpędu, wpadł na mnie Książę Małżonek... I pewnie byśmy się razem wywalili, gdyby nie wspomniana wcześniej służba mundurową w sile dwóch, która go dopadła i uprzejmie podtrzymała za ramiona, utrzymując tym samym w pozycji pionowej. Nastąpiła krotka wymiana zdań po portugalsku (między tubylcami, myśmy się nie wtrącali, bo niby jak?), po czym Książę Małżonek został odprawiony po raz drugi, przy akompaniamencie mało życzliwych spojrzeń załogi lotniska. Młodsza i ja przeszłyśmy przez kontrolę rozsyłając naokoło promienne uśmiechy, uszczęśliwione faktem, iż nikt nam kwiatów nie zakwestionował.

Phalenopsisa jakoś umiem utrzymać przy życiu, ale będę musiała znalez odpowiedni wątek, żeby zapytać o instrukcje obsługi tych kłączy, co to je sobie Młodsza kupiła

[Black Rose]

Ależ Ty potrafisz barwnie opowiadać! Wow!

[hen_s]

Właściwie same emotykony by wystarczyły... Tak sobie leżę i kwiczę...

Talent samorodny do pisania się objawił niespodziewanie, jak nic!

Czarny Brat Smok robi wrażenie!! Każdy by chciał takiego - Tobie tylko pozazdrościć że takiego wyhaczyłaś.

Reszta roślin również śliczna chociaż już nie tak spektakularna. Powodzenia w uprawie życzę!!

[Blueberry]

Wspaniałe anturium, jeszcze takiego koloru nie widziałam i jak zawsze świetnie opisane roślinne perypetie

[Rozalka_74]

Pięknie piszesz może weź zacznij pisać jakąś książkę bo dar masz wielki i miło i lekko się czyta.

[Black Rose]

Rozalka_74, to samo pomyślałam

[aberracje]

Dziekuje, dziekuje!
W dzieciństwie, widzac spadajaca gwiazde, zażyczyłam sobie ciekawego życia... Radon był już odkryty, Kilimandżaro zdobyte, na pocieche dostałam różowe okulary No i opisuje co przez nie widze

[hen_s]

Doskonale!

[aberracje]

Bez zdjęć, ale muszę się pochwalić Prawie ukorzeniłam hibiskusa! Nie mam pojęcia co to za kolor, bo to znajda Młodszej. Zupełnie zapomniałam, że Młodsza znalazła kilka kawałków gałązek, dwie trzykrotki i dwa kawałki grubosza, i cały ten majdan stał w hotelu w kubeczku z wodą, a potem został zabrany do domu, i zapomniany Dzisiaj robiłam porządki w kwiatach, i wyciągnęłam szklankę, a tam niespodzianka: nędzny kawlalek hibiskusa ma już zalążki korzonków i ma szansę się przyjąć Dwie malutkie gałązki fikusa benjamina też (te akurat wiem skąd pochodzą, widziałam gdzie strzygli), zdechło kilka mi nieznanych i kilka fikusów, grubosz się trzyma, trzykrotki też, chociaż korzonków jeszcze nie mają, i jedną gałązka czegoś stoi ze wszystkimi liśćmi, ale nie ma śladu korzeni (muszę cyknąć fotkę jak będzie jasno i do identyfikacji pójdzie). Próbuję ukorzenić jednego hibiskusa w ziemi, aż mam ochotę go wyciągnąć i do wody wsadzić

Hibiskus udomowiony właśnie znów pokazał, że on nie jest tropikalny, ale polarny. Kiedy wróciliśmy z wakacji miał pąka, i tak sobie tego pąka trzymał bez zmian aż do przedwczoraj. Wczoraj Książę Małżonek smażył kiełbaski, a jak Książę Małżonek coś smaży lub piecze, to zawsze na węgiel, i trzeba wietrzyć. Zanim się połapałam co się dzieje, to hibiskus stał w lodowatym przeciągu (stoi przy drzwiach balkonowych, które Książę Małżonek otworzył na całą szerokość) przez ponad godzinę... Wczoraj pączek urósł o 50%, a dziś się rozwinął! Kto by wymyślił taki sposób na kwitnienie hibiskusów? Niestety, much nie mamy, a i moli jakby mniej, więc nasion chyba nie będzie

[Blueberry]

To faktycznie nietypowe, raczej bym się spodziewała że pączek spadnie ale to są humorzaste rośliny, nigdy nie wiadomo, co im dogodzi

[hen_s]

Hibiskusy co wiem z wieloletnich z nimi doświadczeń - różnych doświadczeń! - to bardzo kapryśne rośliny.
To że Ci tak obecnie z nimi "idzie" zasługuje na podziw ale... Żadna passa nie trwa wiecznie i mimo wszystko uważał bym na nie.
Wielu sukcesów życzę, wątek śledzę z należytą uwagą.

[aberracje]

Ja tam nie wiem, Henryku, czy mi z nimi aż tak dobrze idzie... Zachowanie Hibiscus Polaris urąga całej rodzinie, kuzyn zliofilizował jeden pęd, przypadkowa gałązka wstawiona do wody dalej pracuje nad korzeniami, ale oprócz nich mam jeszcze dwa hibscusowe projekty, o których nie wspominałam, żeby nie zapeszyć Otóż w czasie wakacji poznałam pewnego miłego tubylca, który też lubi hibiskusy. Dostałam od niego jednego ukorzenionego z żółtymi kwiatami (pełnymi, wg jego słów), oraz dwie gałązki - jedną z pąkami pełnego żółtego, a druga z cudnie lososiowo-pomarańczowym pełnym kwiatem. Ukorzeniony był prezentem, a gałązki dla ozdoby mi ułamał, ale zabrałam do domu wszystko No i niestety: ukorzeniony zrzucił większość liści, teraz stoi bardzo łysy, w zimnym kraju, i zastanawia się czy zejść, czy może jednak da się tu żyć Mniejsza gałązka postała w ziemi, ale zaczęła po niej pełzać pleśń, więc wyjęłam (bez śladu korzeni) i wsadziłam do wody, zobaczymy czy coś z tego będzie. Większa gałązka stoi wazonie-szklarni, póki co w ziemi, ale też pozrzucała co mogła (pąki i kwiaty to ja im usunęłam, ale za dużo liści zostawiłam i widzez że moje niezdecydowanie to może być niewybaczalny błąd) i niebardzo rokuje nadzieję. Większa mogę jeszcze pociąć na mniejsze (bo ma rozgałęzienia) i wsadzić do wody, gdyby koniec w ziemi zaczął gnić. Grudzień to najgorszy miesiąc, dni już od dawna krótkie, zrobiły się prawie niewidoczne (szczególnie w pochmurne dni, kiedy światło z zewnątrz dociera do szyb ostatkiem sił, a przeniknąć już nie daje rady), i rośliny zostały pozbawione życiodajnej energii. Kupiłam im żarówkę i zaczęłam doświetlać, może to coś da (malutka sanserwia cylindryczna rośnie jak na drożdżach, po innych nie widać czy wogole zauważyły że im dzień próbuję zrobić). Bardzo bym chciała utrzymać tego podarowanego i gałązki, ale pewnie będą "pierwsze koty za płoty"... Swoją droga: jaka jest geneza tego powiedzenia? Ktoś rozmnażał koty rasowe, pierwszy miot mu nie wyszedł i zostały wyekspediowane z podwórka?

W takzwanym międzyczasie przesadziłam swoją starszą sanserwie (na doniczce miała napis Superba, ale tego jest tyle gatunków, że głową boli, i chwilowo nie będę ustalać nazwiska rodowego). Przesadziłam ją nieplanowo, bo właściwie chciałam tylko od niej osłonkę pożyczyć, ale ledwo ją z tej osłonki wyciągnęłam! Po wyciągnięciu okazało się, że sanserwia wypuściła pęd boczny, oczywiście nie tam gdzie miała miejsce w ramach doniczki, tylko tam gdzie tego miejsca wcale nie było, więc młody pęd próbował co łatwiej przepchnąć: ściankę doniczki, czy rodzicielkę Ściankę plastikowej doniczki udało mu się wygiąć, ale ceramiczna osłonką postawiła większy opór. Teraz rośnie w szerokiej płytkiej misie, ciekawe jak się jej tam spodoba. Właściwe to miałam przesadzać te nowa cylindryczną, ale ona póki co rośnie w wyznaczonych granicach, i w nagrodę za cierpliowsc dostanie wermikulit (jak przesadzałam starszą, to jeszcze nie miałam, więc tylko trochę keramzytu poszło na dno).

Ostatni tydzień miałam tak zapchany, że zieleniec musiał sobie w zasadzie radzić sam. Zebrałam większość pod tą lampą, co to im kupiłam, i tak sobie stoją w tłoku. Dziś do nich zajrzałam, trupów nie widać (no poza hibkami, które do najżywszych nie należą, ale póki co nekrologu im nie piszę), chyba się nawet polubiły i pewnie mnie obgadują Starsze opowiadają nowym jak umiejętnie gospodarować wodą, żeby nie utonąć ani nie przeschnąć, te bardziej wytrzymałe na słońce starają się wyciągnąć liście bliżej okna, a cienioluby zaglądają w głąb pokoju, w poszukiwaniu spokojniejszej miejscówki, no i wszyscy się pewnie zastanawiają, za co się trafia do separatki pod szkło A ja się zastanawiam, jak je towarzystwo mam teraz podlewać, bo stoją jedni na drugich i sama sobie utrudniłam do nich dostęp (pewnie będę musiała te wieżę do podlewania rozebrać, żeby się dobrać do tych, co stoją na dole)