Najpiękniejsze rośliny ogrodów skalnych - BAZA

[Janusz100]

DĘBIK SUNDERMANA Dryas x suendermanni




Niska krzewnika częściowo zimozielona o pokroju płaskim, poduszkowym i ozdobnych liściach, kwiatach oraz owocach.
Pędy pokładające się, drewniejące tworzą zwartą darń oraz nawisy naskalne i ukorzeniają się w podłożu. Liście jajowate, małe, skórzaste, karbowane, od spodu owłosione przypominają liście dębu. Liście ciemnozielone góra, dołem srebrzyste. Kwiaty osadzone powyżej liści na cienkich szypułkach. Kwiaty wyprostowane, duże, ośmiopłatkowe, kremowobiałe z licznymi żółtymi pręcikami osadzone na szczytach lekko pochylonych pędów podobne do kwiatów zawilców. W pąkach kwiaty żółtawe, potem blednące do białych. Kwiaty nie rozwijają się całkowicie tak jak u D.octopetala. Puszyste, piórkowate owocostany zebrane w duże, pojedyncze główki pokryte białymi włoskami podobne są do owoców sasanki..

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 2/ 9/ 31/ 33/.
T-2.Łatwa w uprawie.

Wysokość 5-15 cm
Szerokość 60-90 cm
Kwitnie V-VI
Kolor kremowobiały (żółtawy)
Mrozoodporność USDA 3

Mieszaniec D. octopetala i D. drummodi
Stanowisko umiarkowanie słoneczne, umiarkowanie wilgotne, chłodne, osłonięte.
Gleba normalna, przepuszczalna, lekka, piaszczysto ilasta, próchniczo żwirowa, średnio żyzna do żyznej.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny 1 : 1 : 1 + drenaż + Ca
Odczyn pH 6,2-7,8 lekko kwaśny, obojętny, lekko zasadowy 2/.
Wymagania Nie przesadzać. W razie suszy podlewać. Nadmiar pędów obcinać. Zimą lekko okrywać.
Rozmnażanie Sadzonkowanie bocznych pędów z piętką (ukorzeniacz). Okłady - odcinanie ukorzenionych pędów. Kiełkuje nieregularnie i tylko w określonych warunkach - trudno.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodów skalnych, żwirowych, na murki, między płyty chodnikowe. Jak D.octopetala. Ładnie wygląda z trawami ozdobnymi. 31/
Etymologia "Dryas" jak przy Dryas octopetala.
Nazwa mieszańca "suendermanni" prawdopodobnie od Franz Sundermann ( 1864-1946 ) założyciela Alpine Garden w 1886 r. w Lindau nad Jeziorem Badeńskim, w którym zgromadził on największą wówczas kolekcję roślin alpejskich z całego świata 1100 roślin. Członkowie rodziny kontynuują tradycje rodzinne prowadząc tam szkółkę roślin alpejskich.

[Janusz100]

DZWONCZYN NISKI Edrainathus pumilio
Syn. Dz.drobny, Wahlenbergia pumilio





Niska, ścieląca się bylina skalna, częściowo zimozielona o pokroju poduszkowym i bardzo ozdobnych kwiatach. Tworzy regularne, płaskie, gęste poduszki ...?Najlepszy gatunek do uprawy w ogrodzie?... 15/...?Uroczy maluch, niestety, niezbyt długowieczny?... 11/ ..."Jeden z cenniejszych, obficie kwitnący, perełka ogrodów skalnych"... 9/
Łodygi ma nierozgałęzione, wzniesione, gęsto ulistnione. Liście ma igiełkowate, trawiaste, szarozielone, naprzeciwległe, równowąskie, gęsto pokryte włoskami na górnej powierzchni, srebrzyste, długości 2 cm. Kwiaty pojedyncze lub zebrane po 2-3 na końcach łodyg, okazałe, 1,5 - 2 cm średnicy, dzwonkowate, niebieskofioletowe, siedzące ,z krótkimi podkwiatkami. Kwitnie obficie. W okresie kwitnienia kwiaty pokrywają całkowicie roślinę. Kwiaty otwierają się tylko przy słonecznej pogodzie. Roślina krótkowieczna, niezbyt trwała, starsze rośliny czasem zamierają po kwitnieniu. Samosiew niewielki.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 9/ 15/ 24/ 33/ 53/.
T-3. Średnio wymagająca.

Wysokość 3-6 cm
Szerokość 12-30 cm
Kwitnie VI-VII
Kolor niebieskofioletowy (biały, fioletowy)
Mrozoodporność USDA 6

Rośnie na skałach wapiennych, piargach, w szczelinach skalnych w górach.
Występowanie Bałkany Zachodnie, Góry Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Gruzja - Kaukaz, Włochy, Karpaty Południowe. Endemit bałkański.
Stanowisko słoneczne - ale osłonięte przed południowym słońcem - wystawa wschodnia do umiarkowanie półcienistego, suche do umiarkowanie wilgotnego. Roślina wrażliwa na nadmiar wilgoci . Roślina ciepłolubna. Wg. 53/ słoneczne ? wystawa południowa lub zachodnia.
Gleba mineralna, przepuszczalna, miękka, głęboka, lekka, piaszczysto ilasta, próchniczo żwirowo kamienista, wapienna.
Podłoże :
- ziemia darniowa : żwir wapienny : grys wapienny 1 : 1 : 1 + drenaż + Ca
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : piasek gruboziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + drenaż + Ca
Odczyn pH od6,6 - 8,5 obojętny, zasadowy. Roślina wapniolubna 9/.
Wymagania Nie przesadzać - długi korzeń. Ściółkować wokół rośliny żwirkiem wapiennym. Wiosną nawozić ostrożnie nawozem wolnodziałającym, ale lepiej ściółkować kompostem, a latem nawozić nawozem dla roślin kwitnących. Podlewać regularnie od póżnej wiosny do lata, ale tak by między podlewaniami podłoże było suche. Zimą sucho (dobry drenaż lub daszek). Zimą lekko okrywać.
Rozmnażanie Sadzonkowanie - sadzonki z bocznych pędów wiosną - trudno. Siew bezpośrednio po zbiorze na miejsca stałe.(stratyfikować przez 2 miesiące) Metoda siewu 3 -trudno. Nasiona nierównomiernie i długo wschodzą. Jeśli nie wzejdą po miesiącu należy poddać ponownej stratyfikacji przez okres 1 miesiąca. Podział niemożliwy.
Zastosowanie
Roślina ozdobna do ogrodów skalnych, ogrodów żwirowych, w szczeliny między kamieniami, do alpinariów i na suche murki, kamienne koryta, donice.
Etymologia Nazwa"Edrainathus" wywodzi się z greckich słów "hedraios" = siedzi,siedzący i "anthos" kwiat
Nazwa gatunku "pumilio" = mały, krasnal, karzeł.

[Janusz100]

EPIMEDIUM WIELKOKWIATOWE Epimedium grandiflorum
syn. E.macranthum




Niska, częściowo zimozielona bylina kępiasta o pokroju zwartym, krzaczastym. Ozdobna z uwagi na liście, kwiaty i dywanowy pokrój. To jedno z najżywotniejszych i najefektowniejszych epimediów.
Tworzy pełzające podziemne rozłogi dzięki którym roślina rozrasta się w duże dywany. Ma niezwykle dekoracyjne liście, młode sa brązowe , starsze zielone wybarwiające się jesienią na brunatnawozielone. Na łodydze znajduje się tylko jeden liść. Liście odziomkowe są drobne, złożone z 3 listków i ostro ząbkowane, prawie kolczaste 31/,. skórzaste, jajowate, spodem niebieskawe, na brzegach czerwono obrzeżone, zakończone spiczasto u góry, dołem sercowate i omszone. Kwiaty średnicy 2-4 cm, czteropłatkowe, fioletowe przypominające storczyki z długimi białymi ostrogami, nadającymi im pająkowaty kształt. Ostroga kwiatów wąska, szydlasta. 4/ Grona kwiatostanowe gęste, zwisające, zebrane w wiechy. Kwiaty po 4-15 sztuk wyrastają na wiotkich, cienkich nitkowatych szypułkach. Krótko kwitnie. Rośnie powoli . Roślina długowieczna.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 3/ 24/ 33/.
T-1. Bardzo łatwa w uprawie.

Wysokość 15-25 cm
Szerokość 20-30 cm
Kwitnie (IV) V-VI
Kolor Fioletowy ( biały,żółty, różowy )
Mrozoodporność USDA 6

Rośnie w wilgotnych, jasnych lasach liściastych, w górach.
Występowanie Chiny Północne, Mandżuria Południowa, Daleki Wschód Rosji, Korea Północna, Japonia.
Stanowisko półcieniste ( wystawa wschodnia lub zachodnia) do cienistego, stale umiarkowanie wilgotne do wilgotnego, osłonięte od wiatru, chłodne. Na miejscu słonecznym liście ulegają poparzeniu.
Gleba normalna, przepuszczalna, cięższa, gliniasto piaszczysto ilasta, próchnicza, torfowa, żyzna. Wymagania pokarmowe średnie. Nie toleruje gleb piaszczystych i ciężkiej gliny.
Podłoże:
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny1 : 1 : 1 + dobry drenaż + torf kwaśny
Odczyn pH 6,2-7,2 lekko kwaśny, obojętny.
Wymagania Podlewać regularnie - raz na tydzień lub częściej przy wysokich temperaturach. Stare liście usuwać wczesną wiosną, można przyciąć przy ziemi i ściółkować kompostem. Stare egzemplarze przycinać po zimie tuż nad ziemią. Latem nawóz wieloskładnikowy lub nawóz dla roślin kwitnących. Zimą lekko okrywać.
Rozmnażanie Podział rozrośniętych karp jesienią po kwitnieniu we IX - łatwo. Oddzielanie młodych roślin powstających na kłączach. Sadzonkowanie-sadzonki kłączowe. Siew.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa.... "Najlepiej prezentuje się jako kępa , a nie roślina okrywowa"...(1 )Przeznaczona do ogrodów skalnych, między kamieniami, na rabaty bylinowe, do ogrodów naturalistycznych. Sadzić z roślinami cebulowym wiosennymi - zakrywa puste miejsca, do podsadzania drzew liściastych i krzewów, w grupach ogrodowych, na cmentarze. Ładnie wygląda z paprociami, obuwnikiem, pełnikiem, bodziszkami, funkiami, kopytnikiem, tawułkami i przylaszczkami. Roślina jadalna - gotowane liście.
Roślina lecznicza od wieków stosowana jako afrodyzjak o działaniu podobnym do viagry. Ponadto stosowana w leczeniu osteoporozy. Działanie przeciwastmatyczne, przeciwbakteryjne, przeciwreumatyczne, przeciwkaszlowe, obniża poziom cukru we krwi i zmniejsza ciśnienie krwi.
Odmiany
"Rose Queen" 30 cm Kwiaty intensywnie różowe z długimi ostrogami o białych końcach* * AGM 1993
''White Queen?30 cm Kwiaty białe, duże. Tworzy kępy. ** AGM 1993
"Lilafee" 20 cm III-IV Kwiaty fioletowopurpurowe
"Nanum"20 cm Kwiaty białe * * AGM 1993
Etymologia Nazwa "Epimedium" łacińskie znaczenie nieznane, z grec. "epi" = na , nad i "medium" = gatunek rośliny - nazwa rośliny używana przez Pliniusza. Nazwa gatunku "grandiflorum" od słów "grandis"= duży, wielki i "floris" = kwiat ; o wielkich kwiatach

[Janusz100]

EPIMEDIUM CZERWONE Epimedium x rubrum Syn. E.purpureum




Niska, częściowo zimozielona bylina o pokroju zwartym, krzaczastym i ozdobnych liściach i kwiatach. Tworzy zwarte, szerokie i gęste kępy. Jedno z najżywotniejszych epimediów, rozrastające się szybciej niż pozostałe gatunki.
Rozrasta się przez cienkie, pełzające podziemne kłącza.
Liście młode są lekko czerwonawe, o efektownym czerwonym unerwieniu, potem zielenieją a jesienią przebarwiają się na kolor intensywnie czerwonobrunatny na brzegach, a w środku żółte. W okresie kwitnienia przybierają marmurkowy brązowozielony wzór. Liście odziomkowe są potrójnie złożone, dziewięciolistkowe, pierzaste z ostro zakończonymi blaszkami i ostro ząbkowanych krawędziach, u nasady sercowate. Pęd kwiatostanowy sztywny z 1 liściem. Dwubarwne małe kwiaty, 2 cm średnicy, czteropłatkowe, przypominające kwiaty orlika, z dość długimi, kremowymi ostrogami, nieco zagiętymi są zebrane na długich szypułkach, w lużną wiechę po 20-30 sztuk. Płatki zewnętrzne szare z czerwonymi plamkami, a wewnętrzne karminowoczerwone z plamkami jkasnożółtymi. 31/ Kwiaty pojawiają się przed liśćmi. Kwitnie krótko 2-3 tygodnie. Młode liście wyrastają zaraz po kwitnieniu. Rośnie powoli. Roślina długowieczna - do 40 lat i bardzo wytrzymała.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 31/ 33/.
T-2. Łatwa w uprawie.

Wysokość 15-30 cm
Szerokość 30-60 cm
Kwitnie IV-V
Kolor Wiśniowo biały(żółty, różowy, purpurowy, fioletowy, liliowy)
Mrozoodporność USDA 5

Mieszaniec E. alpinum i E. grandiflorum.
Stanowisko półcieniste do cienistego ? wystawa północna, wschodnia lub zachodnia, stale umiarkowanie wilgotne, ciepłe, osłonięte od wiatru. Roślina cieniolubna. W słońcu rośnie słabiej.
Gleba normalna, przepuszczalna, piaszczysto ilasta, próchniczo torfowa, żyzna, bogata w składniki pokarmowe.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny 1 : 1 : 1 + dobry drenaż
- ziemia darniowa :ziemia liściowa : piasek gruboziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + dobry drenaż
Odczyn pH 6,1-7,8 lekko kwaśny, obojętny, lekko zasadowy. Roślina tolerancyjna na odczyn.
Wymagania Stare liście usuwać wczesną wiosną - III. Wiosną grubo ściółkować wokół rośliny kompostem. Póżne wiosenne przymrozki mogą uszkadzać roślinę. Podlewać rzadko. Zimą lekko okrywać.
Rozmnażanie Podział dużych kęp jesienią po kwitnieniu ? pocz.IX lub wczesną wiosną. Po podziale może nie kwitnąć przez rok lub dwa. Sadzonkowanie kłączy. W Polsce nie zawiązuje nasion.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodów skalnych i naturalistycznych, na rabaty bylinowe, skarpy, do podsadzania drzew i krzewów. Patrz też E.gradiflorum.
Etymologia Nazwa "Epimedium" jak przy Epimedium grandiflorum.
Nazwa gatunku "rubrum" = czerwony.

[Janusz100]

Epimedium Younga "Niveum" Epimedium x youngianum "Niveum" Syn.E.diphyllum


"Roseum" i "Niveum"

Bylina kłączowa, częściowo zimozielona, o pokroju kępiastym i ozdobnych liściach i kwiatach. Tworzy zwarte i gęste kępy.
Liście ma dość drobne, młode jasnobrązowe, marmurkowe, zielenieją w miarę upływu czasu, by jesienią nabrać brązowawego odcienia. Roślina rozłogowa. Łodygi czerwonawe z jednym liściem łodygowym. Liście odziomkowe złożone z 6 - 9 listków cienkich, ząbkowanych długości 4 - 8 cm. Kwiaty drobne,
1,5 cm średnicy śnieżnobiałe, zwisające, dzwonkowate, zebrane w grona po 3 - 8 kwiatów. Kwiaty bez ostróg 4/ czasem z krótkimi ostrogami. Kwitnie póżniej niż inne epimedia. Rośnie wolno. Roślina długowieczna.

Ocena * Dekoracyjna roślina skalna .Bardziej dekoracyjna jest odmiana ?Niveum?.
T-2 Łatwa w uprawie.

Wysokość 20-30 cm
Szerokość 50-75cm
Kwitnie (IV) V-VI
Kolor biały (jasnoróżowy)
Mrozoodporność USDA 5

Mieszaniec E. diphyllum i E. grandiflorum.
Stanowisko półcieniste do cienistego, umiarkowanie wilgotne, osłonięe od wiatru.
Gleba normalna, przepuszczalna, gliniasto piaszczysto ilasta, próchniczo torfowa, zasobna.
Podłoże:
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny 1 : 1 : 1 + drenaż
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : piasek gruboziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + drenaż
Odczyn pH 6,1-7,2 lekko kwaśny, obojętny.
Wymagania Stare liście usuwać wczesną wiosną i kompostować grubą warstwą kompostu. Zima lekko okrywać.
Rozmnażanie Podział jesienią lub wczesna wiosną - trudno, bo ma zbitą bryłę korzeniową. Siew.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodów skalnych, na małe powierzchnie, pomiędzy kamieniami, do ogrodów naturalistycznych, pod drzewa i krzewy, na obwódki, na rabaty. Ładnie wygląda z wiosennymi cebulowymi. Patrz też. E.grandiflorum.
Odmiany
"Niveum" 25 cm Kwiaty białe czasem z krótkimi ostrogami * * AGM 1993
"Roseum" 25 cm Kwiaty fiołkoworóżowe
Etymologia Nazwa "epimedium" jak przy E.grandiflorum.
Nazwa gatunku "youngianum" na cześć Davida Allana Younga (1915 - 1991) - amerykańskiego entomologa

[Janusz100]

RANNIK ZIMOWY Eranthis hyemalis syn. R. wiosenny, E.bulgarica, E.hyemalis var.bulgarica




Niska, leśna bylina bulwiasta o pokroju zwartym, kępiastym, wzniesionym Tworzy małe kępy o ozdobnych liściach i kwiatach. Jeden z pierwszych kwiatów przedwiośnia - zakwita wcześniej niż przebiśnieg, bezpośrednio po stopnieniu śniegu.
Z podziemnej, okrągławej, małej, ciemnobrązowej bulwy o nieregularnych kształtach wyrasta nierozgałęziona, wzniesiona, naga, czerwono przebarwiona łodyga zakończona pojedynczym kwiatem wspartym kryzą podsadek złożonych z 3 zielonych liści, w formie kołnierzyka. Silna roślina może wydać 20 i więcej kwiatów. Pęd kwiatowy jest niewielki i rośnie w czasie kwitnienia. Kwiaty pojedyncze, duże, 2 - 3 cm średnicy, jaskrawożółte, błyszczące, sześciopłatkowe, podobne do zawilców, miseczkowate, początkowo półotwarte póżniej szeroko otwarte. Kwiaty o delikatnym miodowym zapachu. Kwitnie długo 3 - 4 tygodnie, jeśli utrzymuje się niska temperatura (poniżej 10 o C). 4/ Kwiaty zamykają się na noc i w pochmurne dni. Liście asymilacyjne, właściwe pojawiają się dopiero po kwitnieniu. Liście te są długoogonkowe i głęboko dłoniasto podzielone, pięcio lub siedmiodzielne, ciemnnozielone, lśniące. W ciągu lata część nadziemna znika w VI. Wszystkie części rośliny słabo trujące powodujące alergię. Samosiew. Roślina długowieczna.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 2/ 9/ 15/ 33/ 53/.
T-2. Łatwa w uprawie.

Wysokość 5-10(15) cm
Szerokość 5-15 cm
Kwitnie (II) III-IV
Kolor jaskrawozłotożółty (białe i pełne - rzadko)
Mrozoodporność USDA 4

Rośnie w wilgotnych lasach i na ich obrzeżach, w zaroślach, na łąkach i pastwiskach, a także w miejscach skalistych na nizinach i w górach na wysokości 600-1200 m.npm.
Występowanie Europa Południowo Zachodnia, od Hiszpanii i Francji Zachodniej przez Szwajcarię i Włochy ( Alpy, Jura, Wogezy), kraje dawnej Jugosławii (Bałkany), Bułgarię, Azję Mniejszą i Azję Południowo Zachodnią od Iraku po Afganistan. Ńa Dalekim wschodzie rośnie eranthis zaliczany do sekcji shibateranthis.
Stanowisko półcieniste do jasno cienistego (w okresie kwitnienia słoneczne) , umiarkowanie wilgotne (wilgotne jesienią
i wczesną wiosną), osłonięte, ciepłe. Jesienią przesychające. Roślina cieniolubna.
Gleba normalna, przepuszczalna, lekka, miękka, piaszczysto gliniasto ilasta, bardzo próchnicza, umiarkowanie żyzna do żyznej.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny 1 : 1 : 1 + drenaż
Odczyn pH 6,2-7,2 lekko kwaśny, obojętny 2/.Wg.24/ - zbliżony do obojętnego. Wg.1/ ? zasadowy.
Wymagania Dzielić co 2- 3 lata. Sadzić na głębokość 3-5 cm co 7,5 cm w grupach. 30/ Przed posadzeniem moczyć w wodzie przez noc. Zbyt głęboko posadzone żle rosną, a zbyt płytko - wysychają.W okresie wegetacji systematycznie podlewać potem podlewać tylko w razie suszy. Do podłoża przy sadzeniu dodać nawóz organiczny, a gdy kwiaty przekwitają - nawóz dla roślin cebulowych. Jesienią kompost. Przekwitłe kwiatostany usuwać. Przed zimą okrywać umiarkowanie, bulwki można też przechowywać w chłodnym pomieszczeniu.
Rozmnażanie Podział bulw V-VI, przechowywać w piasku w temp. pokojowej, przed sadzeniem kłącza można podzielić na kilka części, sadzić w VIII-IX - ostrożnie. Siew bezpośrednio po zbiorze do gruntu w V . Kiełkuje następnej wiosny, kwitnie po 3-4 latach. Samosiew.
Zastosowanie
Roślina ozdobna do ogrodów skalnych, alpinariów, ogrodów naturalistycznych, parków, na trawniki, na rabaty wiosenne i do pojemników. Ładnie wygląda w towarzystwie śnieżników, przebiśniegów, śnieżyc, kokoryczy, ciemierników, fiołków i innych drobnych bylin kwitnących wczesna wiosną, pierwiosnków, krokusów, cebulic, kosaćców cebulowych i wrzośców czerwonych a także między krzewami i pod drzewami liściastymi. Roślina nadaje się do pędzenia. Roślina lecznicza lek chomeopatyczny ? trucizna.
Odmiany
?Guinea Gold?Syn. E. x tubergeni mieszaniec E.hyemalis i E.cilicica 10 cm Kwiaty żółte ** AGM 1993
Etymologia Nazwa "Eranthis" pochodzi od greckich słów "er" = wiosna i anthos = kwiat.
Nazwa gatunku "Hyemalis" z greckiego slowa "hyems" = zima; wiosenny kwiat w zimie.

[Janusz100]

WRZOSIEC KRWISTY Erica carnea
syn. E. herbacea, W.czerwony, W.wiosenny

https://www.google.com/search?client=fi ... z&dpr=1.25

Zimozielona, silnie rozgałęziająca się krzewinka o ładnym krzaczastym pokroju i ozdobnych liściach i kwiatach. Tworzy zwarte, żywozielone kobierce. Pierwszy zwiastun wiosny. Jedyny gatunek Erica mający znaczenie jako bylina w warunkach klimatycznych Polski. Rośliny są ozdobne w ciągu całego roku. 31/
Pędy gęsto ułożone, płożące, ukorzeniające się w podłożu. Liście ozdobne, drobne, igiełkowate, zielone lub żółte ułożone po 4 w okółkach. Kwiaty zwisłe, drobne, dzbanuszkowate, purpuroworóżowe zebrane w szczytowe grona. Pąki kwiatowe są widoczne już pod koniec lata i rozwijają się często już w jesieni. Kwiaty osadzone jednostronnie w kątach liści, wzdłuż pędów tworzą jakby ulistnione wąskie grona. Kwiaty są w pełni rozwinięte już jesienią, a rozkwitają w II-IV następnego roku. Intensywnie i bardzo długo kwitnie.. Rośnie wolno.

Ocena * Dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 8/ 31/ 53/. Bardziej dekoracyjne od typu są odmiany ogrodowe polecane przez 33/.
T-1. Bardzo łatwa w uprawie.

Wysokość 10- 25 cm
Szerokość 30-60 cm
Kwitnie II -IV . Powtarza
Kolor purpuroworóżowego ( biały, różowy, różowoczerwony, czerwony, karminowy, fioletowy ).
Mrozoodporność USDA 5

Rośnie w rejonach górzystych w lasach iglastych (modrzew, sosna) i na kamienistych ciepłych zboczach do 2700 m.npm.
Występowanie Europa Południowa, Środkowa i Wschodnia od Portugalii, Hiszpani i Francji przez Austrię, Niemcy, Czechy Zachodnie, Szwajcarię po Włochy, byłą Jugosławię, Rumunię, Albanię, (Alpy Wschodnie i Środkowe, Apeniny, Bałkany), Azja po Syberię, Maroko.
Stanowisko słoneczne ? w południe ocienione do półcienistego, umiarkowanie wilgotne, osłonięte od wiatru. Roślina ciepłolubna. Na stanowiskach nie osłoniętych pąki kwiatowe mogą przemarzać.
Gleba organicza, przepuszczalna, lekka, piaszczysto gliniasto ilasta, próchniczo torfowa (torf kwaśny lub ziemia wrzosowa). Nie lubi gleby żyznej , ciężkiej gliniastej.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa(wrzosowa) : torf kwaśny 1 : 2 : 1
Odczyn pH 5,6-7,2 lekko kwaśny do obojętnego. Lubi umiarkowanie kwaśny 8/. Wg. 31/ nie przeszkadza im obecność wapnia w podłożu.
Wymagania Dekoracyjny przez 7-8 lat potem wymaga odnowienia. Nie lubi przesadzania. Wokół rośliny ściółkować korą lub torfem kwaśnym. W czasie suszy podlewać wodą bezwapienną (deszczówką). Roślina wrażliwa na przesuszenie gleby. Brak wody powoduje opadanie liści a nadmiar gnicie korzeni. Nie znosi nawozów zwierzęcych. Po kwitnieniu przyciąć natychmiast o 1/3 (poniżej przekwitniętych kwiatów) co 2 - 3 lata i zasilić kompostem, nawozem dla różaneczników lub osmocote z mikroelementami. W razie suchej jesieni przed mrozami obficie podlać przed okryciem. Zimą lekko okrywać.
Rozmnażanie Okłady - po ukorzenieniu ( 2- 3 miesiące) odcinać lub kopczykować. Sadzonkowanie - sadzonki wierzchołkowe z piętką jesienią - VIII.(ukorzeniacz). Siew wiosną na powierzchni ziemi - trudno.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodów skalnych, wrzosowiskowych i naturalistycznych, parków, na rabaty, obwódki i do pojemników, na balkony i tarasy, cmentarze. Ładnie wygląda wśród drzew iglastych karłowych, w towarzystwie azali, różaneczników, niebieskich dzwonków i i przetaczników, wrzosów, wawrzynków oraz w grupach. Nadaje się do cięcia. Roślina lecznicza o działaniu antyseptycznym, w leczeniu raka prostaty
i zapalenia pęcherza moczowego. Roślina miododajna. Stosowana do wyrobu fajek.
Odmiany
Istnieje mnóstwo odmian ogrodowych, różniących się kolorem kwiatów, okresem kwitnienia oraz kolorem liści. RHS- Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze wytypowało wiele odmian bardzo dekoracyjnych i łatwych
w uprawie ? porównaj lista AGM.
Etymologia Nazwa "Erica" pochodzi od greckiej ereiken = złamać , bo łamie, przełamuje zimę, wg innych korzenie zdolne są do kruszenia skał krzemionkowych.
Nazwa gatunku "carnea" od "carneo" = mięsiste.

[Janusz100]

ERYNUS ALPEJSKI Erinus alpinus

Albus
Dr Hahnle

Bylina górska, naskalna, niska, częściowo zimozielona o pokroju kępiastym. Tworzy ciemnozielone, zwarte poduszki złożone z rozetek liści....?Jeden ze skalniaków najłatwiejszych do uprawy?... 15/
Łodyga wzniesiona, owłosiona, nie rozgałęziona. Liście ozdobne, łopatkowate, wąskie, grubo ząbkowane, ciemnozielone, miękkie, rzadko owłosione, na bardzo krótkich ogonkach, zebrane w gęste rozetki. Wszystkie części rośliny delikatnie owłosione. Z rozetek wyrastają pędy kwiatostanowe rzadko ulistnione o liściach w nieco innym kształcie niż rozetkowe. Pędy kwiatostanowe rosną w czasie kwitnienia i rozwijają się na nich coraz to nowe kwiatki. Kwiaty, 3-7 mm średnicy, małe, liczne, pięciopłatkowe, gwiazdkowate, fioletoworóżowe zebrane w kilkukwiatowe grona wzdłuż górnej części łodygi. Kwiaty o płatkach wciętych na szczycie . Kwitnie obficie i długo?.?Na jednym miejscu erynus utrzymuje się długo; rośliny stopniowo giną, ale z rozsiewających się nasion wyrastają kolejne.?? 31/ Często krótkowieczna, ale łatwo rozrasta się przez samosiew. Starsze rozetki mogą wymarzać.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 8/ 9/ 15/ 31/ 33/ 53.
T-1. Bardzo łatwa w uprawie. Roślina mało wymagająca.

Wysokość 5-10 cm
Szerokość 10-15 cm
Kwitnie V-VI. Powtarza IX
Kolor fioletoworóżowy (biały, różowy, karminowoczerwone)
Mrozoodporność USDA 6

Rośnie w górach w szczelinach skalnych (roślina naskalna), na piargach i górskich kamienistych murawach o podłożu wapiennym na wysokości 1200- 2400 m.npm.
Występowanie Góry Europy Środkowej i Południowej od Hiszpani i Francji przez Szwajcarię i Austrię do Włoch ( Alpy Zachodnie, Pireneje, Jura, Apeniny, Karpaty, Bałkany, Sardynia i Baleary, Afryka Północna (Algeria, Maroko).
Stanowisko słoneczne -w południe osłonięte do półcienistego, umiarkowanie wilgotne , osłonięte. Roślina wrażliwa na nadmiar wilgoci. Na stanowisku półcienistym słabiej kwitnie.
Gleba normalna, przepuszczalna, lekka, piaszczysto ilasta, próchniczo żwirowo kamienista, uboga,wapienna.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir wapienny 1 : 1 : 1 + dobry drenaż + Ca
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : piasek gruboziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + dobry drenaż
Odczyn pH od 7,2 - 8,0 zasadowy. Roślina wapniolubna 8, 4/.
Wymagania Nie znosi przesadzania. Sadzić pomiędzy kamieniami w szczelinach skalnych. W lecie regularnie podlewać, gdy gleba sucha przez kilka dni. Po przekwitnięciu pędy kwiatostanowe ścinać - szybciej się rozrasta?.?Zimą i na wiosnę trzeba erynus chronić przed ostrym słońcem'? 31/ Zimą sucho. Zimą lekko okrywać. Może przemarzać w bezśnieżne zimy ? wg RHS wytrzymuje temperatury do ? 10 st C.
Rozmnażanie Podział trudny, ale konieczny dla odmian - wczesną wiosną lub po kwitnieniu ? latem. Sadzonki korzeniowe. Siew nasion - tylko typ - do gruntu na miejsca stałe jesienią lub wczesną wiosną (stratyfikacja). Metoda siewu 1. Nasiona drobne - nie przysypywać ziemią tylko wcisnąć w podłoże, podlewać poprzez spryskiwanie spryskiwaczem. Samosiew.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodu skalnego, alpinariów, ogrodów żwirowych, w szczeliny między kamieniami, na murki, w szczeliny między płytkami chodnikowymi, do pojemników i na obwódki. Roślina znana już w starożytnym Rzymie. Sadzić w grupach z niskimi roślinami skalnymi.
Odmiany
"Dr.Hahnle" 5-15 cm V-VII Kwiaty jasno czerwonokarminowe, lśniące. Powtarza z siewu .
"Albus" 5-15 cm V-VII Kwiaty białe, liście ciemnozielone. Powtarza cechy mateczne z siewu.
Etymologia Nazwa "Erinus"pochodzi od grec. "erion" = wełna , sierść lub łac. ""erineos"= dzwonek. Oba te znaczenia są jednak w kontekście opisywanej rośliny niezrozumiałe.
Nazwa gatunku "alpinus" = z Alp, alpejski.

[Janusz100]

IGLICA ZMIENNA Erodium x variabile





Niska, kępiasta bylina zimozielona o pokroju płaskim, poduszkowym. Tworzy bardzo zwarte kępki.
Liście ma atrakcyjne przypominające małe serca albo pierzaste, cienkie, zielone, regularnie powcinane, od spodu pokryte białymi włoskami na długich ogonkach, zebrane w przyziemne rozety. Kwiaty 1,5 cm średnicy, pięciopłatkowe, różowe z ciemniejszymi, karminowymi żyłkami podobne do pelargonii, tylko małe, osadzone pojedynczo lub po 2, o płasko rozłożonych płatkach. 4/ Długo kwitnie. Rośnie wolno. Gatunek bardzo zmienny, często sprzedawana pod nazwą jednego z rodziców. Roślina długowieczna w 1 miejscu do 20 lat.

Ocena * Dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 9/ 24/. Bardziej dekoracyjna od typu jest odmiana ?Roseum? polecana przez 33/
T-3. Średnio wymagająca . Wrażliwa na mróz i wilgoć ? zimą przechowywać w zimnym pomnieszczeniu.

Wysokość 5-10 cm
Szerokość 20-30 cm
Kwitnie VI - VII Powtarza ( IX )
Kolor purpuroworóżowy ( biały, różowy, fioletowy ).
Mrozoodporność USDA 6

Mieszaniec E. corsicum i E.reichardii z Gór Korsyki, Balearów, Hiszpanii. Rodzice rosną na suchych wapiennych skałach.
Stanowisko słoneczne - wystawa wschodnia ( w południe ocienione), suche do umiarkowanie wilgotnego, osłonięte, ciepłe. Unikać nadmiaru wody. Roślina tolerancyjna na suszę.
Gleba mineralna , przepuszczalna, lekka, piaszczysto ilasta, próchniczo żwirowato kamienista, średnio żyzna, wapienna.
Podłoże :
- ziemia darniowa : żwir wapienny : grys 1 :1 : 1 + dobry drenaż + Ca
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : piasek drobnoziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + dobry drenaż
Odczyn pH 6,6 - 8,5 obojętny, zasadowy. Roślina wapniolubna.Toleruje obojętny.
Wymagania Nie może być sadzona w sąsiedztwie ekspansywnych roślin. Dzielić co 2- 3 lata - wiosną. Wiosną nawóz organiczny lub wolnodziałający. W lecie podlewać umiarkowanie, nie nadmiernie. Nie wymaga ogławiania ale w razie potrzeby można ograniczać rozrost.(regularnie przycinać). Zimą sucho (daszek). Zimą lekko okrywać ? wg RHS wytrzymuje temperatury do ? 10 st C. Lepiej więc przechowywać w chłodnym pomieszczeniu ? sadzić w pojemnikach.
Rozmnażanie Podział wiosną - łatwo. Sadzonkowanie - sadzonki odrywać od szyjki korzeniowej w lecie. Siew bezpośrednio po zbiorze - wiosną i latem ( tylko typ, bo nie powtarza cech rośliny matecznej ).
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa do ogrodów skalnych, ogrodów żwirowych, na murki, na podwyższone rabaty i do pojemników.
Odmiany
"Roseum" 10 cm Kwiaty różowe z ciemniejszymi żyłkami. Odmiana najmniej wrażliwa na nadmiar wilgoci. ** AGM 1993
"Flore Pleno" 10 cm VI-IX Kwiaty różowe fioletowo żyłkowane,pełne
"Bishops Form" 10 cm V-IX Kwiaty ciemno różowe karminowo żyłkowane
"Bishops Form White" 10 cm V-IX Kwiaty białe , różowo żyłkowane
"Country Park"20cm VI-IX kwiaty różowe
Etymologia Nazwa "Erodium" z języka greckiego "erodios" - czapla, gdyż długie owoce przypominają dziub czapli. Nazwa mieszańca "variabile" od łacińskiej nazwy "variabilis" = zmienny.

Z innych gatunków Erodium na uwagę zasługuje
E. glandulosum ( E.petraeun ssp.glandulosum ) Iglica skalna Pireneje 5-20 cm VI-IX Kwiaty białe żyłkowane purpurowo ** AGM 1993 polecana przez 15/ 24/i 33/ oraz
E. reichardii Iglica Reicharda Baleary 5-10cm VI-IX Kwiaty białe żyłkowane purpurowo. Polecana przez 1/ 15/ 24/ i 53/.

[Janusz100]

PSZONAK SZWAJCARSKI Erysimum helveticum
syn. E. arkansanum, E. pumilum, E.rhaeticum.



Bylina darniowa o pokroju kępiastym zwartym. ...?Większość uprawianych pszonaków to niewielkie rośliny do ogrodów skalnych?...24/
Ma liście niepodzielne, lancetowate, małe, smukłe, częściowo zimozielone, pokryte włoskami, srebrzystozielone. Łodygi kwiatowe ulistnione, w miare starzenia się drewniejące. Pąki kwiatowe ? brązowe, prawie czarne. Kwiaty 1,5 - 2 cm średnicy, czteropłatkowe, jasnożółte, pachnące. Kwiaty zebrane w główkowate grona z brązowymi pąkami w środku i żółtymi kwiatami na obwodzie. Obficie i długo kwitnie. Traci zwarty pokrój w uprawie na niżu. Roślina długowieczna ponad 20 lat. Większość gatunków jest trująca. Samosiew.

Ocena * Dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 24/ 53/.
T-2. Łatwa w uprawie.

Wysokość 10-15 cm
Szerokość 10-25 cm
Kwitnie VI-VII Powtarza (VIII-IX)
Kolor jasnożółty (biały, różowy, purpurowy, fioletowy).
Mrozoodporność USDA 5

Rośnie na suchych murawach i skalistych stromych zboczach, skałach na wysokości 1000 - 2800 m.npm.
Występowanie Góry Środkowej i Wschodniej Europy, Pireneje, Alpy, Apeniny, Bałkany.
Stanowisko bardzo słoneczne ? wystawa południowa lub zachodnia 53/, stale umiarkowanie wilgotne (szczeliny skalne). Roślina ciepłolubna.
Gleba normalna, przepuszczalna, lekka, piaszczysto kamienisto żwirowa, umiarkowanie żyzna, wapienna. W podłożu żyznym traci zwarty pokrój. Na glebach ciężkich i mokrych krócej żyje.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir wapienny 1 : 1 : 1 + drenaż + Ca
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : piasek gruboziarnisty : torf odkwaszony 4 : 1 : 2 : 4 + drenaż + Ca
Odczyn pH 6,8-7,8 obojętny, lekko zasadowy.
Wymagania Ściółkować wokół rośliny żwirkiem kamiennym. Po kwitnieniu przycinać tak by na każdym pędzie zostało tylko po kilka liści. 1/ Wiosną nawóz wolnodziałajacy lub nawóz dla roślin kwitnących. Podlewać regularnie, by podłoże było lekko wilgotne zwłaszcza w lecie ? gdy sucho co 2 tygodnie.
Rozmnażanie Sadzonkowanie - sadzonki zdrewniałe latem. Siew wiosną. Metoda siewu 1.
Zastosowanie
Roślina ozdobna do ogrodów skalnych, ogrodów żwirowych, nadaje sie również do pojemników i koryt.
Roślina lecznicza niektóre gatunki używane w ziołolecznictwie do pozyskiwania glikozydów nasercowych.
Roślina miododajna.
Etymologia Nazwa "Erisimum" pochodzi od greckiego "erio" = uwalniać sie od czegoś (choroby). Grec. "eryonai" = aby pomóc, "erysmos"=pomoc,obrona. Starożni Grecy używali pszonaka w celach leczniczych.
Nazwa gatunku"helveticum" = szwajcarski

[Janusz100]

PSIZĄB LILIOWY Erythronium dens - canis



"Purple King"

Roślina bulwiasta o pokroju rozłożystym i ozdobnych liściach i kwiatach....?Jest to jedyny dziko żyjący gatunek tego rodzaju?... 1/Rosnąca dłużej w jednym miejscu tworzy duże, gęste kępy.
Ma białą bulwę charakterystycznie wygiętą o kształcie psiego zęba. Z bulwy wyrastają z reguły dwa liście i pęd kwiatostanowy. Liście ma owalne, podługowate, sinozielone, nakrapiane nieregularnie, purpurowo, brązowymi plamami. Liście tworzą rozety, ukazują się przed kwiatami i usychają po kwitnieniu na początku lata. Łodyga kwiatostanowa, bezlistna, lekko pochylona, purpurowa, długości ok 20 cm. Kwiaty 4 ? 5 cm średnicy, sześciopłatkowe, o lekkiej budowie, w kształcie gwiazdek, zwisajace, pojedyncze lub po kilka, zebrane w pachnące grona. Kwiaty liliowe, przyciemnione u podstawy, mają 6 płatków wygiętych na końcach ku górze z wystającymi purpurowymi pręcikami. Kwiaty wyglądają jak małe egzotyczne lilie 8/. Kwitnie 2 - 6 tygodni - dłużej w niższych temperaturach. Kończy wegetację na początku lata. Samosiew.??Na swym stanowisku utrzymuje się dość długo, dlatego pozostawiamy go w jednym miejscu przez kilka lat; wtedy się rozrasta i przepięknie kwitnie.?? 31/ Uprawa może spowodować podrażnienia skóry i reakcje alergiczne.

Ocena * * AGM 1993 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 3/ 8/ 9/ 15/ 24/ 31/ 33/.
T-2. Łatwa w uprawie. Roślina niewybredna.

Wysokość 10-20 cm
Szerokość 15-25 cm
Kwitnie IV-V
Kolor lilioworóżowy (biały, żółty, różowy)
Mrozoodporność USDA 3

Rośnie w żyznych, wilgotnych ale jasnych lasach liściastych, na trawiastych polanach, w zaroślach
i na cienistych łąkach podgórskich od 300 do 1700 m.npm. wyżej do 2500 m.npm. rzadko.
Występowanie Europa Południowa i Wschodnia - chłodniejsze rejony - od Portugali, Hiszpanii przez Włochy, Grecję i Albanię, Słowację, Chorwację, Czarnogórę do Południowej Syberii i Turcji.
Stanowisko jasne, ale nie w bezpośrednim słońcu do półcienistego ( toleruje cień ), stale umiarkowanie wilgotne ( jesienia i wiosną wilgotne, po przekwitnięciu w miarę suche ), osłonięte, chłodne.
Gleba normalna do organicznej, przepuszczalna, lużna, lekka, głęboka, pulchna, piaszczysto ilasto gliniasta, próchniczo liściowa , bardzo żyzna.
Podłoże :
-ziemia darniowa : ziemia liściowa :żwir drobny 1 : 1 : 1 lub 1 : 2 : 0 + drenaż
Odczyn pH 6,1 - 7,8 lekko kwaśny, obojętny, lekko zasadowy. Wg 24/ zasadowy.
Wymagania Sadzić wczesną jesienią na głębokość 5-8 cm co 10- 15 cm. 4/ Nie lubi przesadzania, co 3-4 lata wymaga jednak przesadzenia i podziału jesienią - gdy kwiaty drobnieją. Wiosną nawozić nawozem wolnodziałającym. Jesienią ściółkować kompostem i popiołem drzewnym. Podlewać regularnie w czasie kwitnienia do czasu usychania liści - gdy sucho. Liście można usuwać dopiero po uschnięciu. Oznaczyć miejsce gdzie rośnie by nie uszkodzić przy uprawie. Zimą sucho. Zimą lekko okrywać
Rozmnażanie Podział co kilka lat - cebulki przybyszowe oddzielać póżnym latem i sadzić bezpośrednio po oddzieleniu. Siew bezpośrednio po zebraniu nasion lub wiosną po stratyfikacji. Kwitnie po 3-4 latach. Metoda siewu 2.
Zastosowanie
Roślina ozdobna do ogrodów skalnych i na rabaty. Najlepiej prezentuje się w nasadzeniach grupowych. Ładnie wygląda nad brzegiem oczek wodnych i pod drzewami z paprociami i trawami ozdobnymi posadzony w grupach. Roślina jadalna - cebule i liście jako warzywo i do sałatek. Roślina chroniona na Słowacji w Chorwacji, w Szwajcarii i na Ukrainie. Nadaje się na kwiat cięty.
Etymologia Nazwa "Erythronium" pochodzi od greckiego "eruthros" = czerwony - kolor kwiatów, łodyg i plamy na liściach ? czerwonawe. Nazwa gatunkowa"dens-canis" od słów "dens" = ząb i "canis" = psi z uwagi na kształt i kolor cebulek, które przypominają psie zęby.

[Janusz100]

WILCZOMLECZ MIRTOWATY Euphorbia myrsinites Syn. ostromlecz




Bylina częściowo zimozielona o pokroju płożącym, ozdobna z uwagi na pokrój, ulistnienie i efektowne ?kwiaty?. Rozrasta się do dużych kęp....?Niezawodna i trwała roślina, uprawiana w ogrodach skalnych?... 9/
...? to nieodzowna bylina skalna wczesnej wiosny?? 31/ Tworzy lużne, rozległe kobierce i nawisy na kamieniach.
Pędy ma pokładające się, pełzajace, do 40 cm długości, grube,walcowate, jasnoniebieskozielone, nierozgałęzione, gęsto ulistnione, z wiekiem ogałacają się od dołu. Liście siedzące, trójkątne, owalne, mięsiste, łopatkowate z ostrym końcem, długości do 3 cm, niebieskozielone czasem purpurowo przebarwione, osadzone gęsto spiralnie wokół łodyg. 1/ Liście ku górze coraz większe, zgrubiałe, zwężone ku nasadzie, z obfitym woskowatym nalotem. 4/. Jesienią liście przebarwiaja się na kolor czerwony, pomarańczowy i żółty. Kwiaty drobne, niepozorne, silnie zredukowane, składają się jedynie ze słupka i pręcika, 1/ jasnozielonożółte, przypominające kształtem kieliszek, otoczone błyszczącymi, jaskrawozielonożółtymi podkwiatkami, tworzą okazałe główkowate kwiatostany na każdej łodydze, średnicy do 10 cm. Kwitnie 4 - 5 tygodni. Nie zawsze kwitnie. Rośnie umiarkowanie. Roślina bardzo trująca ? zwłaszcza gumowaty, mleczny sok rośliny. Obsługa może powodować podrażnienia skóry i oczu , oraz reakcje alergiczne. Dojrzałe owoce pękają rozsiewając dojrzałe nasiona na odległość do kilku metrów. Samosiew. Roślina długowieczna - do 6 lat.

Ocena * * * AGM 1993 Najpiękniejsza, najbardziej dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 8/ 9/ 15/ 24/ 31/ 33/ 34./
T-2 Łatwa w uprawie.

Wysokość 10-20 cm
Szerokość 40-60 cm
Kwitnie V-VI Powtarza
Kolor jasnozielonożółty
Mrozoodporność USDA 6

Rośnie w jasnych lasach sosnowych, na skałach, skalistych zboczach górskich, piargach, górskich łąkach i na przydrożach na wysokości 1000 do 2300 m.npm.
Występowanie Europa Południowo Wschodnia - Rejon Śródziemnomorski, od Balearów i Korsyki przez Włochy - Apeniny, Grecję, Bałkany, Bułgarię, Albanię i Turcję Północną do centralnej Azji , Rosja Południowa od Krymu do Turkiestanu, Afryka Północna.
Stanowisko słoneczne ( w południe ocienione), umiarkowanie wilgotne do suchego,osłonięte, ciepłe a nawet gorące. Toleruje suszę, nie toleruje stojącej wody. Roślina kserofilna.
Gleba mineralna, przepuszczalna, lekka, miękka, piaszczysto gliniasto ilasta, żwirowo kamienista, przeciętna, wapienna. Toleruje ubogie gleby. Na glebach cięższych i wilgotnych gnije.
Podłoże :
- ziemia darniowa : piasek gruboziarnisty 3 : 1 + dobry drenaż + nieco Ca
Odczyn pH 6,1-7,8 lekko kwaśny, obojętny, lekko zasadowy. Wg. 9/ - nie kwaśny.
Wymagania Prace pielęgnacyjne wykonywać tylko w rękawiczkach ogrodniczych! Wydziela środki chemiczne hamujące wzrost innych roślin. Nie sadzić nad brzegami oczek wodnych - szkodzi rybom. Zbyt długie pędy ścinać. Ścinać przekwitnięte kwiatostany, ale ich nie kompostować! Podlewać tylko w czasie suszy - nie nadmiernie. Wiosną nawozić nawozem wolnodziałającym lub nawozem dla sukulentów. Zimą sucho. Zimą lekko okrywać. W bezśnieżne zimy przemarzają, zwłaszcza starsze rośliny.
Rozmnażanie Siew nasion do gruntu, na miejsca stałe - bezpośrednio po zbiorze - łatwo. Nasiona nierównomiernie i długo wschodzą. Trudniej przez sadzonkowanie lub podział wiosną.
Zastosowanie
Roślina ozdobna, okrywowa, do ogrodów skalnych, alpinariów, ogrodów żwirowych, na murki, skarpy, rabaty, wzdłuż ścieżek, do pojemników i na "zielone dachy". Ładnie wygląda w grupach i z innymi ciepłolubnyminp. różowym floksem szydlastym i sukulentami. Kwiaty nadają się na kwiat cięty. Roślina lecznicza w zielarstwie jako silny środek przeczyszczający.
Etymologia Nazwa "Euphorbia" pochodzi "Euphorbus" = lekarz króla Mauretanii Juby II . Roślinę odkrył król Juba II (62 pne - 23 ne.) i nadał tę nazwę roślinie. "euphorbus" oznacza "dobrze karmiony" Król Juba II wymyślił tę nazwę z uwagi na to, że zarówno lekarz jak i roślina byli mięsistej konstytucji.
Nazwa gatunku "myrsinites" z greckiego "myrinos" = jak mirt , z uwagi na podobieństwo liści.

[Janusz100]

SZACHOWNICA KOSTKOWATA Fritillaria meleagris

https://www.google.com/search?client=fi ... z&dpr=1.25

Bylina cebulowa ( bulwiasta) o pokroju wzniesionym, rozłożystym, ozdobna z uwagi na kwiaty. Tworzy kępy. Cenna i piękna bylina do ogrodów skalnych, zwłaszcza odmiany niskie. Roślina rodzima.
Cebule ma małe, półkuliste, średnicy do 2 cm złożone z 2 łusek. Łodyga wiotka, cienka, obła z nielicznymi liśćmi ( 4 - 6) i 1 rzadko 2 kwiatami, górą parasolowato wygięta. Na pędzie kwiatostanowym 2-3 kwiaty mało wyróżniające się spomiędzy liści. Kwiaty średnicy 3,5 cm, bezwonne, zwieszone, sześciopłatkowe, szerokodzwonkowate, purpurowobrunatne z oryginalnym wzorem na powierzchni płatków( z jaśniejszą szachownicą wewnątrz). Płatki ostre, podgięte na wierzchołkach, w dwóch okółkach, wewnętrzne - nieco szersze. Pojedynczy kwiat kwitnie ok 7 dni. Kilka cienkich, wiotkich liści osadzonych jest wzdłuż pędu. Liście szarozielone, wąskie, długie, rynienkowate, lancetowate, skrętoległe, podobne do trawy. Liście zamierają w VI po dojrzeniu owoców. Rośnie umiarkowanie.Roślina trująca. Samosiew. Roślina długowieczna do ok. 20 lat.

Ocena ** AGM 2012 Bardzo dekoracyjna roślina skalna. Polecana przez 1/ 2/ 3/ 24/ 31/ 33/ 53/.
T-3. Średnio wymagająca T - 2 - łatwa w uprawie /Wg. 45

Wysokość 15-30 cm (40)
Szerokość 15-25 cm
Kwitnie IV - V
Kolor purpurowobrunatny (biały, różowy, brązowy).
Mrozoodporność USDA 5

Rośnie na wilgotnych torfiastych łąkach i pastwiskach zalewowych nad brzegami rzek, na brzegach potoków, w podmokłych zaroślach, na niskich torfowiskach, a nawet bagnach do wys. 800 - 1200 m.npm.
Występowanie Europa głównie Zachodnia, Środkowa i Południowo Wschodnia: Anglia, Francja, Szwecja, Norwegia, Włochy, Rumunia, Bałkany Zachodnie, Serbia, Rosja Zachodnia, Kaukaz, Ałtaj, Polska (Pomorze, Wielkopolska, okolice Przemyśla).
Stanowisko słoneczne ? w południe osłonięte do półcienistego, stale wilgotne cały rok 30/, ciepłe. Nie toleruje suszy, nie przeszkadza mu nadmierna wilgoć wiosną. Posadzona w słońcu wymaga bardziej wilgotnego podłoża, ale...?w słońcu kwiaty maja ładniejszą barwę?? 31/
Gleba normalna, przepuszczalna średnio zwięzła, cięższa, piaszczysto gliniasto ilasta, próchniczo żwirowa, umiarkowanie żyzna do żyznej. Wymagania pokarmowe średnie.
Podłoże :
- ziemia darniowa : ziemia liściowa : żwir drobny 1 : 1 : 1
Odczyn pH 6,1-7,8 lekko kwaśny, obojętny, lekko zasadowy. Wg. 2/ lekko kwaśny do obojętnego.
Wymagania Sadzić jesienią na głębokość równą trzykrotnej średnicy cebuli co czterokrotną średnicę cebuli. 30/ Przesadzać nie częściej niż co 5 lat. Oznaczyć miejsce sadzenia, bo część nadziemna rośliny znika w lecie. Nawozić w III nawozem wolnodziałającym lub organicznym można również jesienią. W okresie wzrostu podlewać gdy sucho - dość obficie. Zimuje bezproblemowo bez okrycia.
Rozmnażanie Podział - cebule przybyszowe latem co 4 - 5 lat. Wykopywać w II poł.VI do I poł VII. Sadzić bezpośrednio po wykopaniu do I poł VIII na głebokość 6 - 8 cm. Kupione cebule można sadzić do I poł.IX. Siew jesienią bezpośrednio po zbiorze (stratyfikacja) - kwitnie po 4 - 5 latach. Metoda siewu 3.
Zastosowanie
Roślina ozdobna do ogrodów skalnych, alpinariów, ogrodów naturalistycznych, na rabaty, w grupach na trawnikach, z kokoryczkami, miodunkami, pierwiosnkami, niskimi trawami ozdobnymi, orlikami, kosaćcami karłowatymi, epimediami, pod drzewami liściastymi, na brzegach oczek wodnych i strumyków, do donic.
Nadaje się na kwiat cięty. Roślina lecznicza dawniej była stosowana do gojenia ran. Symbol flagi narodowej Chorwacji. Roślina objęta ścisłą ochroną.
Odmiany
"Alba" 20-30 cm IV-V Kwiaty kość słoniowa z zielonkawą kratką * * AGM 1993
var. subcaulescens obecnie zaliczany do gatunku G.subcaulecens ** AGM 1993
Etymologia Nazwa "Fritillaria" od "fritillus" = kostki (do gry w kości) i prawdopodobnie odnosi się do szachownicy na płatkach. Nazwa gatunkowa "meleagris" = "perliczka" i dotyczy centkowanych, plamistych płatków korony, zbliżonych do pstrokatego upierzenia perliczek