Ale ogródek jest, jakieś grabki, łopata i doniczki też chowają się w kącie.
Przestrzeni do zagospodarowania pod rośliny malutko, w sumie niecałe 300 metrów - 100 przed domem, i mniej niż 200 za domem. Z jednej strony ruchliwa ulica, z drugiej miejskie chaszczowisko (wrrrrr), z trzeciej brzydkie ciemne przejście osiedlowe, z czwartej na szczęście sąsiad
Poprzednim właścicielom urosło, mnie przyszło wycinać i porządkować. Przy gospodarskiej dwuosobowej metodzie i z towarzyszącym notorycznym brakiem czasu, zajmie to kilka lat, jeśli nie dekadę
Przedogródek jest od strony północnej, ogródek od południowej.
W obecnej chwili najbardziej cieszy oko rododendron. Jakiś NN składający się z dwóch odmian. Dwa lata temu w stanie agonalnym, mąż pytał, czy go wyrzucić. Uratowany, odkarmiony, z ulepszoną ziemią, usuniętą większą częścią opuchlaków, która go podżerała, odwdzięczył się w tym roku obłędnym jak na swoją badylastą krzywą urodę kwitnieniem:
Kwiaty na połowie krzaka w fazie pąków są różowe, w pełni kwitnienia bieleją.
Druga połowa krzewu pyszni się zupełnie inną szatą kolorystyczną - ja jestem nią zachwycona - też w miarę otwierania się pąków i przekwitania zmienia odcień
Obok rododendrona - zbyt blisko - zamieszkała delikatna maleńka magnolia Genie - sadzona w ubiegłym roku, w tym już zakwitła, jesienią przesadzę ją w docelowe miejsce, w którym będzie miała wystarczająco dużo przestrzeni (tak wiem, że magnolia nie lubi przesadzania, ale zdaje się, że nie znosi też mieszkania w ścisku z innymi roślinami).
Tuż za magnolią rośnie zniszczony przez męża drugi rodek NN, na którym moja druga połowa uparła się składować zwały śniegu zimą - skutki są opłakane, krzew wygląda, jakby miał łysinę mnicha pośrodku, lub jakby dinozaur chciał uwić sobie w dim gniazdo, usiadł dupskiem pośrodku, a potem rozmyślił się i sobie poszedł - nie pokażę tego na zdjęciach - tego nie da się odzobaczyć
Musiałam biedaka w miejscach złamań przystrzyc, poczekam aż odżyje i przesadzę go w nowe miejsce - jest tego wart, spójrzcie, jaki ma piękny kolor kwiatów - też składa się z dwóch odmian - jeszcze pomyślę, czy je rozsadzić, bo trochę się gryzą kolorystycznie
Przekwitają ostatnie tulipany
Poziomki bezrozłogowe rozrosły się tak, że jesienią porozdaję część znajomym
Truskawki kwitną pięknie, ale przez nocne zimno i ciągłe ulewy nie chcą zawiązywać owoców - stoją w miejscu takie karłowate, tylko liście mają się wyśmienicie
Rosną sałaty i musztardowiec (pyszny!)
Macierzanka rusza do kwitnienia, a melisa dopiero budzi się do życia
Za to mięta daje popis wzrostu i każdego dnia ląduje w wodzie z limonką albo cytryną (szkoda, że niektóre odmiany upodobały sobie ślimaki)
Szczawik też niezawodnie się rozrasta, zdobi i można go skubać do sałatek
Na tarasie mimo niedzieli właśnie pojawia się pergola, żeby ozdobić przejście między tarasem naszym a sąsiadów, którzy mają cudną pienną różę - będzie miała wsparcie dla swoich długich pędów - ale różę pokażę jak otworzą się pąki, a pergola zostanie przykręcona. Teraz pędzę zająć się zwierzakami, a Was zostawiam z moim skromnym wątkiem, który postaram się rozwijać, dokumentując ogrodowe zwycięstwa i porażki, urokliwe zakątki i brzydkie denerwujące kąty.
pozdrawiam Was z wiecznie zaskakującej pogodowo Gdyni
Dorota
z przyjemnością będę śledziła Twój wątek.
Jeśli pozwolisz będę zaglądać. Rodki bardzo fajne i warto było o nie walczyć, odwdzięczyły się pięknymi kwiatami. Zaintrygował mnie ten musztardowiec 
a już opis jak się po niego udajesz każdego ranka to mistrzostwo świata 
Z jednej strony szkoda mi tej olbrzymiej zielonej ściany, ale z drugiej, ogródeniek jest za mały na ścianę olbrzymów. A patrząc na to, jak ładnie sobie radzą pomidory i sałaty w wielkich donicach produkcyjnych ustawionych rzędem wzdłuż ogrodzenia, odechciewa się uprawy tych zimozielonych wielkoludów, które tylko wodę ciągną. Jeszcze pomyślę, sadzonki porobione, może posadzę zamiast kilkunastu tuj kilka w formie soliterów, jako zielone akcenty, które zostaną w ogrodzie, gdy liściaste pójdą spać. Sąsiad ma same owocowe drzewka i krzewy, zimą zostaje patykolandia - niespecjalnie to wygląda. Nie chciałabym iść w jego ślady.
Jeśli w przyszłym roku mąż zapragnie składować śnieg na roślinach zamiast na podjeździe, zadźgam go tymi połamanymi gałęziami. 
Aby do jesieni, przesadzę go w nowe miejsce i niech próbuje rosnąć w nowym mieszkanku.
