Iwonko, niestety działka już dawno tak nie wygląda
To jeszcze zdjęcia z mojego ostatniego pobytu czyli 27 września. Dzisiaj nareszcie się wybrałam, ale tak naprawdę, to nie ma już co oglądać. Jakieś pojedyncze różyczki jeszcze kwitną, mój jedyny marcinek, ostatnie zimowity i to już wszystko. Przymrozek nieźle sobie musiał poczyniać pod moją nieobecność, bo większość roślin szara i zwarzona i mrozem.
Szmaciak jest pyszny, ale w tym roku i tak królują kanie. Jeszcze chyba żadnego roku nie zebraliśmy ich tak dużo, najedliśmy się nimi aż na zapas
Jadziu, jakoś sałatki z zielonymi pomidorami do mnie nie przemawiają. Nawet poczytałam sobie przepisy, ale żaden nie spowodował szybszego bicia mojego
Jedynie kiszone pomidory mnie zaciekawiły i tych może spróbuję. Ale to taka sałatka do zjedzenia na bieżąco, nie na zimę
Uwielbiam zbierać grzyby i trudno byłoby mi z tego zrezygnować. Tobie się jednak nie dziwię, bo zderzenie z boreliozą zmienia nastawienie, w takim wypadku grzyby nie są najważniejsze. Na szczęście mnie się kleszcze nie imają, już od lat żaden nie przyszedł ze mną do domu. Szmaciak jest nie tylko doskonały w smaku, ale ma i inną konsystencję niż inne grzyby. Fajnie chrupie pod zębami
Co jakiś czas dopada mnie przeziębienie, chociaż najczęściej niestety wszystko rzuca mi się na krtań. Tym razem nie było tak źle, ale chrypę jeszcze ciągle mam
Zdróweczko przytulam, bo tego dobra nigdy nie jest za dużo
Niestety i u mnie po daliach pozostało już tylko wspomnienie, dzisiaj znalazłam tylko smętne po nich resztach. Z rozpędu wykopałam kilka, ale szybko zeszło ze mnie powietrze i potulnie wróciłam do domu rzucić się w objęcia morfeusza. Myrtles Folly w ubiegłym roku bardzo powiększyła karpę, dała się podzielić na trzy części i myślałam, że tym razem też powtórzy sukces
Po wszystkim już pozostało wspomnienie, po hortensjach też. Na szczęście zdążyłam przed przymrozkami przywieźć sobie bukiet do domu i teraz z przyjemnością zawieszam na nich wzrok.
Danusiu, grzybobrania uwielbiam i jak tylko trafia mi się okazja, to wędruję do lasu. Ale sama też nie chodzę
W tym roku bardzo zaskoczył mnie eM, bo sam inicjował wyprawy do lasu, a nawet kilka razy pojechał na grzyby sam. Za każdym razem przywoził pełny kosz i jeszcze pół, albo więcej kolejnego wiadra
W sobotę byliśmy we trójkę i znowu przywieźliśmy mnóstwo darów lasu. Miałam robotę do późnego wieczora, ale to taka przyjemna robota. Chłopaki grzyby obierały, a ja zajmowałam się obróbką. Znowu suszyłam, marynowałam i zamroziłam kilka woreczków duszonych.
Ten sposób na zielone pomidory znalazłam w necie jak szukałam metody na ich zagospodarowanie, a Twoje pytanie tylko utwierdza mnie w założeniu, że coś w tym musi być
Kilka dni temu zawinęłam w papierowe ręczniki większość moich pomidorów i muszę przyznać, że to działa.
Dorotko, cebulki tulipanów powinny do mnie dotrzeć już jutro, bo dostałam informację, że są już w drodze. Mam nadzieję, że botaniczne będą lepiej kwitły niż te wysokie. Te niestety zazwyczaj pięknie kwitną tylko w pierwszym roku, a potem jest już tylko gorzej. Po następnym sezonie będę usuwać, wszystkie te, które po raz kolejny mnie zawiodą. ile można znosić takie kaprysy?
na zdjęciu, które wzbudziło Twoją ciekawość, jest miniaturowa cynia. Czasami można coś ciekawego wypatrzeć, jeśli tylko patrzy się uważnie
Szmaciak na szczęście już od kilku lat nie jest pod ochroną i z przyjemnością go zjadamy. Taki z masełkiem jest po prostu pyszny.
Ed, po lecie pozostało już tylko wspomnienie. Już niestety nie ma co podziwiać na działce, zrobiło się smętnie i smutno.
W tym roku po raz pierwszy usłyszałam określenie "kozia broda", u mnie był to zawsze szmaciak. I z masełkiem jest rzeczywiście najlepszy
Lucynko, Ty to potrafisz człowieka podbudować
Zdrówko jeszcze nie do końca dopisuje, ale jest zdecydowanie lepiej. Niestety nie obyło się bez antybiotyku, ale co zrobić. Jak mus, to mus
Ciepło może i będzie, ale teraz na działkę czasu mieć nie będę. Zaczynam taki maraton w pracy, że strach się bać
Dzisiaj porwałam się z motyką na słońce i pojechałam na działkę, ale po zaledwie półtorej godziny już miałam dość. Jednak zmęczenie było silniejsze niż chęć działania. Nie da się wszystkiego zrobić, jak materiał wyeksploatowany
Z przyjemnością przytulam Twoje wszystkie życzenia, uściski i całuski
, bo jestem łasa na takie specjały
Natalko, złego tak szybko licho nie bierze
Nasionka już wyczesałam, chociaż jak zwykle okazało się, że nie było to wcale takie łatwe jak mi się wydawało. Ale połączyłam kilka sposób i poszło mi to raczej sprawnie. Jeszcze wczoraj wybrałam się do parku licząc na kolejne kłosy, ale niestety obudziłam się, jak to mówią z "ręką w nocniku"
W międzyczasie rabaty zostały uprzątnięte i niestety więcej nie będzie. Liczyłam, że jeszcze zdążę, bo w mieście nawet dalie jeszcze straszą na rabatach, a trawy jeszcze są całkiem do rzeczy. Ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem i mam nadzieję, że nasion mi wystarczy
Jak już wspomniałam, dzisiaj wyrwałam się jak Filip z konopi i mimo bardzo męczącego dyżuru pognałam rano na działkę. Myślałam, że jednak dam radę coś zrobić, w końcu nie raz jechałam po dyżurze. Jednak zmęczenie było zbyt duże, tylko posnułam się smętnie po swoich areałach, wykopałam ze trzy dalie, usunęłam część cynii i pocięłam kilka całkiem sporych kosmosów i niestety podwinęłam ogon i wróciłam do domu odespać dyżur. Działka przedstawia się już bardzo smętnie, jakieś kolorowe resztki czasami przyciągną spojrzenie, ale ogólnie nie ma na co patrzeć. Z daleka widać, że zarówno dalie, jak i hortensje czasy świetności mają już za sobą. Jesień nie obeszła się z roślinami łagodnie i zapowiadane ciepełko pozwoli nam tylko na spokojne przygotowanie działek do zimy. Raczej mi się to nie uda, bo czasu niestety nie mam
Jedynie jutro, po dodatkowej pracy podskoczę na dwie godzinki i to będzie chyba na tyle. A potem to już listopad i zima. Koniecznie muszę posadzić pustynniki, bo one już dłużej czekać nie mogą i wykopać dalie. Reszta od biedy może poczekać do wiosny, jak zwykle.
W sobotę byliśmy we trójkę na kolejnym grzybobraniu. Wszyscy dzielnie schylali się po grzybowe cuda, mimo iż nie wszyscy za tym przepadają
Wróciliśmy z pełnymi koszami i jeszcze nawet z naddatkiem, co oczywiście sprawiło mi ogromną frajdę. Już wracając do samochodu, natknęłam się na największego w moim życiu prawdziwka. Może nie mógłby się on równać z gigantami znalezionymi w sieci, ale ja większego nigdy nie znalazłam. Znowu w domu zapachniało grzybami
Ten się próbował ukryć, ale moje czujne oko, nie dało mu szansy
Macham Wam łapką i idę spać, bo te dwie godzinki w ciągu dnia, to jednak zbyt mało
, z radością o powrocie do zdrowia 
, z przyjemnością o wielkich grzybobraniach 
, z ogromnym zainteresowaniem wczytałam się w Twoją narrację 
i ze zdziwieniem przyglądnęłam się zupełnie nieznanemu mi szmaciakowi 
.
, a zauroczyła mnie dalia 'Creme de cassis' 
, zdrówka życząc 
i całuję. 
Szybko się kuruj, a w międzyczasie miłego wyczesywania nasionek życzę 
Wystarczy, że tylko powietrze lekko zafaluje a już grzybowy aromat płynie prosto do mojego nosa i mnie czaruje.
Bywało już nawet tak, że pierwsze były już w połowie września i wtedy ten okres szarobury zaczynał się nieprzyzwoicie wcześnie. W mieście przymrozek był mniejszy, niż na działce. Jednak mury skutecznie bronią miejskie skwery przed jego działaniem. W parkach i na klombach, tak popularne w tej chwili hortensje jeszcze nie utraciły swoich pięknych, bordowych barw. A u mnie niestety już wszystkie są szare lub brązowe.
W sobotę jedziemy znowu, ale teraz bardziej dla teścia, który jest również prawdziwym pasjonatem zbierania grzybów, a z racji wieku nie bardzo już ma siły, żeby długo spacerować po lesie. Pochodzimy za 3 godzinki, ale zawsze coś zbierzemy, a część grzybów oddamy teściowi. 
I to akurat ta połowa była piękna, którą musiałam spędzić w pracy. Do 13:00 cudnie i słonecznie, prawie bez jednej chmurki. a po 13:00 czyli wtedy kiedy przyjechałam na działkę zrobiło się pochmurno. Jeszcze przez chwilę było całkiem przyjemnie, ale potem przyszło okropne wietrzysko i zrobiło się chłodno i ponuro. Udało mi się jednak wykopać wszystkie dalie i pooznaczać je, żeby nie doszło do pomyłki. Prawie do końca wyrwałam już cynie i aksamitki, ale tylko te wysokie, bo niskie jeszcze ciągle są mokre i nie nadają się do spalenia. Na pewno znajdę jeszcze kilka przeoczonych, ale ogólnie już ich na rabatach prawie nie widać. Chciałam jeszcze całe to tałatajstwo spalić, ale jakoś kominek nie chciał mi się rozpalić i nic mi z tego nie wyszło, spaliłam tylko część. Wszędzie tam gdzie rosły wykopane rośliny spulchniłam i zagrabiłam ziemię, tylko z lekka usuwając z niej chwasty. Wyciągnęłam tylko te największe, reszta została w ziemi.
Cały sezon karmiłam ją przysmakami, a ta teraz odwdzięcza mi się wyciągając kokony murarek z rurek. Nieszczęśnica tak się mnie wystraszyła, że z przerażenia zupełnie wpadła za siatkę chroniącą rurki przed intruzami. Biedna miotała się w wąskiej przestrzeni, rozpaczliwie trzepocząc skrzydełkami, a ja nie bardzo wiedziałam jak jej pomóc, żeby maleństwo nie padło na zawał. W końcu na tyle odchyliłam siatkę, że znalazła drogę do ucieczki i poleciała. Już poprzednio zauważyłam, że coś próbuję rurki wyciągać, ale bardziej podejrzewałam jakąś kunę., Maleńka kochana sikorka nie przyszła mi do głowy
