Jadziu, dobrze zrozumiałam, że Cherry Red trzymałaś w gruncie przez zimę? Moją eM zabrał do pracy i tam widocznie miała komfortowe warunki, bo nie tylko ładnie odbiła od korzeni, ale i utworzyła nową sadzonkę, którą posadziłam do osobnej doniczki.
Słonko może nareszcie zacznie dogrzewać, bo do tej pory było z tym marnie, a na dodatek wiało tak okrutnie, że mało głowy nie urwało. Teraz było kilka dni ciepłych, a nawet bardzo ciepłych, ale akurat wtedy nie było mnie na miejscu, ale tam gdzie byłam, też było nieźle
Smaki wszelkiego rodzaju robali też się chyba zmieniają tak jak i nasze, bo już widzę, że w tym roku poskrzypka bardzo nieładnie rozprawiła się z Martagonami, a do tej pory właściwie nie miała jej w swoim menu. Na szczęście podziurkowała jedynie najniższe liście, a te pozostałe widocznie przestały jej smakować. Ostatnio będąc na działce, rozglądałam się za ślimakami i znalazłam zaledwie dwa. Wiem, że są, bo zostawiają mnóstwo śladów, ale same w oczy mi się nie rzucają. Muszę chyba zacząć ich szukać bardziej wnikliwie, bo inaczej zeżrą mi wszystko do cna
Działeczka przez dłuższy czas leżała odłogiem. Najpierw pogoda nie pozwoliła na jej odwiedzanie, a jak nareszcie zrobiło się ciepłej, to wyjechaliśmy na kilka dni do rodzinki. Może nareszcie teraz uda mi się podgonić z pracami, bo to przecież już najwyższa pora zmierzyć się z sadzeniem jednorocznych, których mam bez liku
Lucynko, no właśnie cykor ze mnie straszny i boję się tego błądzenia po lesie. Muszę jednak się przemóc i bliżej zapoznać z mapami, żebym wiedziała gdzie jestem. A ten las mnie kusi, oj kusi....
W tej chwili mam nadzieję na chociaż kilka bezdeszczowych dni, tak żebym wyrobiła się z sadzeniem jednorocznych, a potem mogę się zgodzić na kilka dni z bezobsługowym podlewaniem z nieba. Najważniejsze, to posadzić pomidory, niech już zaczną czerpać korzyści z ziemi i jak najszybciej podzielą się ze mną swoim smakiem. Już nie mogę się doczekać, kiedy ich pyszny, słodki sok, pocieknie mi po brodzie.
Zdróweczko przytulam, a słoneczko jak na razie chłonę jak gąbka, ciągle mi go mało. Dziękuję za szczodrość
Maryniu, umiar nie jest moją zaletą, a na dodatek jeżówek nigdy nie mam dosyć, to rzeczywiście odrobinę zaszalałam
W tej chwili jest ich taka mnogość gatunków, że trudno zdecydować się tylko na kilka. U mnie rosną nie najgorzej, a przynajmniej do tej pory tak było, to zaryzykowałam. Jedynie ubiegłoroczna zima trochę przerzedziła ich szyki, co mam nadzieję, więcej się nie powtórzy. W tym roku jeszcze się im dokładnie nie przyjrzałam, bardzo jednak liczę, że pokażą się wszystkie, inaczej będzie mi ich brakować
Oczywiście bardzo liczę, że Twoje życzenia się spełnią, całuski
Martuś, nawet mi nie pisz takich rzeczy, bo w try miga przeprowadzę się do Ciebie
Za wszystkim muszę się nalatać, a na dodatek nie wszystkie moje eskapady kończą się sukcesem. Tatarak chyba wreszcie sobie kupię w zielarskim, bo nigdzie nie mogę go znaleźć. Tyle wody dookoła, a tataraku nie uświadczysz. Na pewno gdzieś rośnie i może kiedyś wreszcie na niego natrafię, ale kiedy to będzie
Miodunka oczywiście do mydła, gdybym miała jej więcej, to może i herbatki bym posmakowała, a tak to szkoda mi takiego dobra. Bardzo wiele ziół przy odpowiednim traktowaniu oddaje swoje właściwości do mydła, a ponieważ mydło na skórze jest krótko, to tych dobroci należy napakować jak najwięcej. Obecnie mam nastawionych sześć maceratów i pięć octów, a potem zamienię się mydlaną bańkę, bo tylko będę mydlić i mydlić
Niewiele zapachów przechodzi do kosmetyku, podobno pięknie pachnie mniszek i właśnie tatarak, resztę uzupełnia się olejkami eterycznymi, ale i te nie wszystkie są trwałe.
Małgosiu, moje różyczki bardzo mocno dostały w kość. W tej chwili większość ledwo kiełeczki maleńkie pokazuje, w takim razie nie wiem nawet, czy mogę liczyć na jakiekolwiek kwitnienie. Szczególnie pnących mi szkoda, bo to już były spore panny, a teraz znowu przyjdzie mi kilka lat poczekać na taki efekt
Żadna nie przezimowała chociażby dostatecznie, tak więc może i miejscówka jest ważna, ale jednak nie do końca.
Nie mam rady na mniszka, będę musiała sobie jakoś radzić tym narządkiem, bo za płotem już zaczynają się siać kolejne. Włos mi się jeży na ich widok, a sąsiadka chyba je kocha, bo zupełnie nic z nimi nie robi. Nawet nie mam kiedy zwrócić jej uwagę, bo na działce bywa sporadycznie, a poza tym nie ma prądu, to nie mam co liczyć na koszenie.
Do sadzenia jednorocznych aż się boję przymierzyć, zacznę chyba od dalii, bo te muszą się zmieścić, a jakoś w niepokojący sposób mi się przez zimę rozmnożyły. Ze zgrozą patrzę na te wszystkie doniczki i doniczuszki, będę chyba sadzić piętrowo, inaczej nie ma mowy, żeby mi się to wszystko zmieściło.
Powiem Ci, że modliszce po każdym posiłku rośnie część ciała służąca człowiekowi do siedzenia, ale i tam miałaby chyba problem z upchaniem ukochanego. Może ona go zjada na raty
?
Danusiu, ależ jakie straszydło, ona przecież jest śliczna
A spać możesz spokojnie, bo modliszka siedzi właściwie tylko w jednym miejscu, chyba że w brzuchu zaczyna jej burczeć, to wtedy jest skłonna do odrobiny wysiłku. Ale nawet i wtedy rzuca się jedynie na mniejsze od siebie osobniki
Tak mnie straszycie tymi ślimakami, że chyba zamknę swoje jeżówki w jakiejś wieży, coby mi ich nie pożarły. Ale te potwory rzeczywiście mają zmienne gusta, będę musiała jakoś poskromić ich apetyty, tylko jak, żeby zaszkodzić tylko im? Jak na razie zbyt wiele ich nie widzę, ale to na pewno jest efekt zbyt rzadkich pobytów na działce, nie mam wątpliwości, że jeszcze będę miała ich dość, zresztą jak co roku. Już teraz, kiedy tylko będę mogła, to będę jeździć na działkę, to na pewno się na nie zasadzę, ale wcale nie liczę na wygraną
Soniu, nigdy na wolności modliszki nie widziałam, jedynie kiedyś w Chorwacji Filip kilka wypatrzył. W ogrodzie ich nie widuję, a szkoda, bo miałabym więcej atrakcji, a tak trafiają mi się jedynie zwyklaczki. Ale nie narzekam, wszystkie mają swój urok i jak tylko nie uciekają w popłochu na mój widok, to wszystko jest
W tym roku prace na rabatkach przyjdzie mi chyba pokochać w trójnasób, bo jeszcze do końca nie wypieliłam wszystkiego, a już mogę zaczynać od początku. Muszę wziąć się poważnie do roboty, tutaj nie ma na co czekać, mój leżaczek chyba pajęczyną zarośnie, bo nie widzę szans na jego wyciągnięcie
Przez kilka dni było nawet zbyt ciepło, na szczęście nie było mnie wtedy na miejscu, bo to nie były temperatury do pracy. Zimno źle, gorąco źle, jakaś marudna się zrobiłam
Małgosiu, już się melduję
Złego diabli nie biorą, to i z lasu udało mi się tym razem wyjechać, ale jak będzie w przyszłości nie wiadomo. Jak się gdzieś zapędzę, to może i zbłądzę, ale zawsze gdzieś wyjadę. Na szczęście to nie są niekończące się bory, bo w takich to chyba tak szybko bym się nie odnalazła. Na razie muszę się skupić na działce, ale jak się już obrobię, to koniecznie pojadę tam ponownie, bo jestem bardzo ciekawa gdzie dojadę
Jeżówki są zbyt śliczne, żebym mogła się na nie obrazić. Przynajmniej do tej pory całkiem nieźle sobie u mnie radziły, to nie widzę wyjścia, tylko tak musi być dalej. Na razie nie mam czasu się nad nimi roztkliwiać, ale na pewno się im bacznie przyjrzę, czy jakaś nie postanowiła mnie porzucić. Zwykłe jeżówki też bardzo lubię i mam ich kilka, w tym kilka białych wyhodowanych z siewek.
Kasiu, jak nie po lesie, to po mieście musiałabym jeździć, a to szybko robi się nudne. A robota nie zając, nie ucieknie, na przyjemności też musi być czas
Ale ja mam dużo mniej do zrobienia, niż Ty, to od czasu do czasu mogę sobie pozwolić na bujanie w obłokach, czy też przejażdżki po leśnych ścieżkach.
Zawilce już prawie zniknęły, jeszcze tylko gdzieniegdzie błyskają białą główką. Już za chwilę leśne poszycie zdominuje zieleń, chociaż już wiem, że las może wyglądać zupełnie inaczej
Ewelinko, nie mam nic do wybaczania, na to właśnie liczyłam
Nie, nie samca, ale świerszcza. Nie chciałam jednak ranić wrażliwych oczu i wolałam posiłek zamazać, zresztą sama niekoniecznie lubię na to patrzeć.
W ostatniej chwili zdążyłam na kwitnienie tulipanów, jak ich zabraknie, to na dłużej zrobi się znowu monotonnie, bo jak zwykle na okres przejściowy się nie przygotowałam. Tak mam od zawsze i chyba już tak zostanie, zresztą nie nie mam już miejsca na większe rewolucje. Lubię jednoroczne kwiaty i na nie muszę mieć miejsce, chociaż i ono się już bardzo skurczyło. Mój nieposkromiony apetyt na nowe roślinki kiedyś wreszcie się zemści i wszystkie siewki będę musiała rozdać
Krysiu, widać serduszki nie mają serca, że tak ciągle nie chcą się ze mną zaprzyjaźnić
Na szczęście zupełnie inaczej zachowują się ciemierniki i ten mój- Twój już się zadomowił na dobre
Nie przesadzałabym z tą pracowitością, chociaż i ona mi się zdarza, ale i polenić się lubię. Na razie jednak nie mam na to zupełnie czasu, to aura podobna do Twojej, wymusza na mnie zwiększoną aktywność w pogodne dni. Muszę teraz mocno zakasać rękawy i uporządkować działkę, bo za chwilę będzie wyglądać podobnie jak na wiosnę. Kilka ciepłych dni, połączonych z moją nieobecnością spowodowało nadmiernych rozrost niechcianych lokatorów. Panoszą się jak u siebie, zupełnie nie biorąc pod uwagę, że niekoniecznie są miło widziani
Na działce zdążyło się już zrobić sucho, ponad tydzień nie padało, na dodatek przez kilka dni było bardzo ciepło, powinnam zacząć od podlewania, ale będę to chyba robić punktowo, bo inaczej nic nie posadzę
Na działce robota leży odłogiem, bo jak miałam czas, to było przeraźliwie zimno, a jak zrobiło się ciepło, to sobie pojechałam do rodzinki. Wyjazd był zaplanowany pod pogodę, czyli właśnie w tym czasie miało być deszczowo, a po powrocie cieplutko i słonecznie, a zapowiada się dokładnie a odwrót
Wyjazd był jednak bardzo udany, chociaż przez pandemię zupełnie inny niż zazwyczaj. Raczej nastawiliśmy się na rodzinną atmosferę i na wyjazdy w plener, co udało nam się tyko częściowo, ponieważ ostatniego dnia zupełnie niespodziewanie się rozpadało. Udało nam się jedynie zorganizować wyprawę na Pustynie Błędowską, gdzie do tej pory jeszcze nie byliśmy. Może nie jest to pustynia w prawdziwym tego słowa znaczeniu, ale jednak było bardzo podobnie. Żeby było jeszcze bardziej prawdopodobnie, to i pogodę mieliśmy prawie że, pustynną
Początkowo szliśmy w cieniu pięknego, bukowego lasu. Dookoła same buki, żadnych innych drzew, a pod nogami mieliśmy maleńkie siewki, które wyglądem zupełnie nie przypominały buków (wręcz myślałam, że są to jakieś kwiatki), groszki wiosenne, dąbrówkę rozłogową, gajowca żółtego, mnóstwo zielonych pozostałości po kwitnących przede wszystkim przylaszczkach i zawilcach. Już teraz wszystko to przyprawiało mnie o zawrót głowy, a co by się działo gdybym trafiła akurat na kwitnienie przylaszczek? Takiej ich ilości nie jestem sobie nawet wyobrazić, przecież to musi wyglądać nieziemsko, jak falujące morze. Szkoda, że nie mam tego lasu na wyciągnięcie ręki, bo na pewno zaglądałabym tam częściej.
Po pewnym czasie, który byłby duży krótszy, gdyby nie moje rozbiegane oczy i wszelkie ochy i achy, dotarliśmy na pustynię. Jak najbardziej było dużo gorącego piachu, który parzył nam stopy. Najdłużej bez butów wytrzymał eM, ja nie jestem taka twarda i już w drodze powrotnej założyłam ponownie buty. Niestety piasek nie był czyściutki jak nad morzem i bardzo szybko nasze nogi wyglądały jakby wyszły z kopalni
W takich miejscach najbardziej widać, że przed ludźmi powinno się wszystko zamknąć na cztery spusty, bo inaczej wszystko zepsują i zaśmiecą. Zupełnie tego nie rozumiem, jak można coś ze sobą przynieść i nie zabrać z powrotem, chociaż przecież puste opakowanie waży zdecydowanie mniej, niż pełne. W takich momentach jest mi wstyd, że należę do ludzkiego gatunku. Przecież to wszystko nie jest nam dane raz na zawsze, jeżeli nie nauczymy się tego szanować, to za chwilę obudzimy się na prawdziwej pustyni, a wtedy będzie już za późno na ratunek. Chciałabym jeszcze kiedyś ponownie się tu znaleźć, bo miejsce naprawdę mnie zauroczyło. Jestem pod ogromnym wrażeniem skarbów jakie skrywał las, w moim są tylko mchy, paprocie i jagody, a tutaj prawdziwe bogactwo natury
Podczas naszej nieobecności słońce wysuszyło ziemię prawie do cna, a za to teraz, kiedy siedzę jak na szpilkach, to włączyło się podlewanie z nieba. Oczywiście za wiele nie popadało, tyle właśnie, żeby pomieszać mi szyki. Na szczęście w domu też miałam robotę, to nie było mi aż tak żal, ale wolałabym popracować na działce. W przerwie między deszczami pojechaliśmy zawieźć przynajmniej część doniczek na działkę, to może jutro uda mi się pojechać i przynajmniej zacznę sadzenie
W Waszych wątkach niestety znowu mam spore zaległości i nie wiem kiedy zdążę je nadrobić, ale na razie przede wszystkim muszę zająć się działką. Na spacery po zaprzyjaźnionych działkach i ogrodach też się w końcu wypuszczę, jednak na razie muszę się uporać z sadzeniem jednorocznych, przynajmniej częściowo
Zostawiam Wam jeszcze kilka zdjęć i zmykam spać
Efekt będzie przedni! U mnie to kapryśnice i nawet nie zliczę ile ich straciłam. Miałam 4 nowe z ub.roku i żadnej nie widzę, po ub.rocznej zimie także kilka przepadło.Mam nadzieję,że u Ciebie się udadzą na długo i będą cieszyć Ciebie i nas oglądających fotki z Twojego ogródka! 
Chyba to od miejscówki zależy, bo wszystkie na tej rabacie ładnie przezimowały.
Ja bez niego nawet nie wychodzę do plewienia. Choć ten obecny to mój trzeci, z firmy wolf garten, pierwszy był do niczego, drugi całkiem całkiem, a ten to już ideał 
A i w ogrodzie sporo cudności...
Dawno nie byłam i już mam ochotę na przejażdżkę 
. Wybacz ale dzisiaj urzekło mnie najbardziej zdjęcie modliszki a nie kwiatów 
?? Działeczka bardzo kolorowa a na spacerze też jest na czym oko zawiesić 
(suszę, ale na razie trudno powiedzieć, że pachnie cudnie 
