Jak zwykle piękne ujęcia!
Tak, różnica w kwitnieniu kosaćców może być spora. Nawet u mnie w ogrodzie sadzone w rożnych miejscach te same odmiany kwitły z dwutygodniową różnicą! Przede wszystkim pełne nasłonecznienie i szybko nagrzewająca się gleba sprzyja szybkiemu kwitnieniu

Natalio zdrowia życzę Mnie też bolą dłonie i nogi ale głównie ogród jest powodem, a potem komputer cierpi, bo ręce nie chcę chodzić po klawiaturze

Ratuj łapki Mam nadzieję, ze już lepiej No i dobrze, że oszczędzanie się nie obejmuje rezygnacji ze zdjęć

Bardzo wszystkim dziękuję po tygodniowej przerwie jest trochę lepiej, ale na razie nadal się boję pisać na komputerze, dzisiaj daję tylko znać, że żyję Zdjęcia robię, więc prędzej czy później nadrobię wszystkie zaległości, ale jeszcze trochę muszę poczekać Więc znów, do zobaczenia

Bazyla roślina o którą pytasz to nachyłek

Natalko dziękuję za odpowiedź

Życzę zdrówka i cierpliwie czekam na fotorelację - już sobie wyobrażam jaka to będzie uczta dla oka

Pozdrawiam

Natalio przykro,że Cię taka dolegliwość dopadła..Może trzeba zreorganizować stanowisko do pracy przy komputerze...Ja mam tak,że łokieć oparty na fotelu,nieco niżej półka na klawiaturę i myszkę ,ręka wraz z nadgarstkiem oparta na niej i tylko palce chodzą...Klawiaturę do pisania biorę na kolana ,oba łokcie podparte mam wtedy na fotelu i jest OK ..Przepraszam,za taki instruktaż ,prawdopodobnie wszystko to wiesz ale... Miałam rękę prawą złamaną w nadgarstku,rehabilitowałam ją intensywnie przez 2 lata...ciężko było! Stąd znam ten ból , zapewne podobny...Zdrowia życzę i szybkiego powrotu na FO. .

Beatko dziękuję
Marynko stanowisko pracy mam teraz zrobione nieco podobnie, ale chyba spróbuję też Twojego sposobu A dłuższe teksty piszę ręcznie i dyktuję w aplikacji przekładającej mowę na tekst

Ponad pięć miesięcy - tak długo nie odwiedzałam i nie aktualizowałam obu wątków. Pięć miesięcy wyjętych z życia, pięć miesięcy po których znów muszę zbierać kawałki i układać wszystko od nowa, nie tylko w wirtualnym świecie.

Tym razem nie mam jednak zamiaru przepraszać i zapewniać: "to już się nie powtórzy". Niestety, jest duże prawdopodobieństwo że taka sytuacja nastąpi ponownie. Nie, zrobię coś lepszego - wyjaśnię.

Od jedenastu lat choruję na nieswoiste zapalenie jelita grubego. Jest to choroba przewlekła i nieuleczalna, z grupy autoimmunologicznych. W dużym skrócie: układ odpornościowy nagle głupieje, nie jest do końca jasne dlaczego, i atakuje własne komórki. Czym to się objawia? W przebiegu lekkim nie dającą się opanować zwykłymi metodami biegunką. W przebiegu ciężkim wrzodami i otwartymi ranami w zaatakowanym organie, z których leje się krew. Nieraz całkiem spore ilości.

Mnie trafiła się od razu najbardziej agresywna i na dodatek lekooporna forma choroby.



A jak w praktyce wygląda życie z zapaleniem jelit?

To tygodnie spędzone w szpitalach, ciągłe badania i niepewność, co przyniesie jutro...

To wypróbowanie najróżniejszych leków lub przeciwnie, kolejny raz tych samych, bo może w końcu zadziałają...

To restrykcyjna dieta po której ma się koszmary na temat suto zastawionego stołu...

To anemia i ciągłe osłabienie, czasem posunięte aż do problemów z oddychaniem...

To ciągły ból i strach, kiedy dosłownie wycieka z ciebie życie...

To bycie zbyt chorym, by normalnie funkcjonować, ale niedostatecznie, aby dostać najlepsze, drogie leczenie...

To wreszcie koszmar krwotoku i operacji, podczas której półtora miesiąca temu wycięto mi niemal całe jelito grube...

To teraz nowa normalność-nienormalność do której się przyzwyczajam - mimo wszystko lepsza niż ostatnie jedenaście lat, bo w końcu nie boli...



Czy w tym wszystkim są jakieś jasne strony? Oczywiście, przecież nawet po najczarniejszej nocy wychodzi kiedyś słońce...
To docenianie codziennych drobnych radości, każdej chwili, która przecież już się nie powtórzy...

To wdzięczność dla ludzi, którzy mimo wszystko są obok...

To zdrowszy tryb życia, który w przyszłości może pomóc uniknąć innych chorób...

To szkoła charakteru, po której jest się silniejszym, bo "co nas nie zabije, to nas wzmocni"...

To chwila wytchnienia, która w dzisiejszym szalonym pędzie jest na wagę złota...

To możliwość przemyślenia i wybrania własnych priorytetów, ustalenia tego, co w życiu najważniejsze...

To wreszcie wdzięczność, że po prostu ŻYJĘ, którą odczuwam każdego dnia - a ilu ludzi może powiedzieć, że w ogóle zna to uczucie?

Natalio mocno Cię utulam! To dobrze, że widzisz jasną stronę ostatnich wydarzeń
Tylko ten któremu darowano drugie życie docenia jego wartość
Czekam na nowe wpisy i Twoje śliczne zdjęcia Zdrówka

Marysiu bardzo mi miło Cię widzieć w wątku po tak długiej przerwie dziękuję

Takie pytanko - wie ktoś jak nazywa się roślinka z 2 zdjęcia? Zgubiłam fiszkę

Tegoroczny sezon ogrodniczy nie udał mi się za bardzo, a zapowiadał się tak pięknie... Przez długotrwałe pogorszenie, a potem pobyt w szpitalu nie widziałam działki od czerwca, i nie zobaczę jej aż do marca. W związku z tym w wątku mogę pokazać tylko majowe i czerwcowe zdjęcia, których na szczęście zrobiłam całkiem sporo.

Dzisiaj ciąg dalszy majowego przeglądu, ujęcia z ostatnich dni miesiąca. Już od kwietnia było upalnie, wegetacja bardzo przyspieszyła - koniec maja przypominał koniec czerwca, chociaż kwitły jeszcze wiosenne kwiaty. Pojawiły się już pierwsze maki oraz miłek letni obok kwitnących w najlepsze irysów. Nieśmiało zaczął też kwitnienie ligustr, kojarzony raczej z żywopłotem niż z rośliną ozdobną. A szkoda, bo kwiaty ma bardzo urocze, chociaż pachnące dość specyficznie.

Na rabatce przed domkiem, pomiędzy posadzonymi w tym roku bratkami i szałwiami wyrosły aksamitki-samosiejki. Pojawią się pewnie i w kolejnym roku, ich nasionkom nawet przekopanie ziemi jest niestraszne. W wolnych miejscach między kwiatami posadziłam... pory. Dostałam dużą doniczkę całą pełną młodych roślinek, coś trzeba było z nimi zrobić. Część wylądowała więc tutaj, część z drugiej strony działki, w warzywniku, gdzie rosła między innymi ciapata sałata. Oprócz walorów ozdobnych nie różniła się ona specjalnie od zielonych kuzynek, ot, taka warzywna ciekawostka.

Witaj Natalio!
Cieszę się, że znów zawitałaś na FO. Jestem pełna podziwu dla Ciebie, Twojej walki i optymizmu. Temat chorób autoimmunologicznych nie jest mi obcy. Sama zmagam się z nimi. Jednak nawet moje Hashimoto przy tym wszystkim co Ciebie spotkało to istny "lajcik". Trzeba mieć dużo odwagi by to wszystko tak szczerze i dobitnie opisać. Dziękuję Ci za to. Jestem przekonana, że Twoje wyznanie pomoże wielu osobom. Życzę zdrowia, pogody ducha i cierpliwości oraz możliwości korzystania z działki w kolejnych sezonach. Trzymaj się dzielnie!
Zdjęcia jak zwykle perfekcyjne. A ta roślina o którą pytasz to chyba jakiś przetacznik. Jest kilka różnych gatunków.

Natalko dobrze, że już jesteś!
Majowe fotki przyjemnie oglądać gdy za oknem śniegiem prószy, mam nadzieję na więcej!
Pomyślności i dużo zdrowia Ci życzę!

Natalio uroczy, przepiękne zdjęcie.



Też miałam w tym roku pierwszy raz taką ciapiastą sałatę, ładnie wyglądała w mieszance z innymi.
Życzę tylko dobrych dni, niech choroba się wyciszy. Doskonale rozumiem, co przeszłaś. Właśnie się zmagam z podobnymi problemami.

Natalko nie jest to jakiś przetacznik?
Nigdy nie wysiały mi się aksamitki tzn może i się wysiały ale siewki nie przetrwały zimy w ciężkiej zimnej glinie
Miłek letni to taki niewielki kwiatuszek, ale swoim kolorem wręcz krzyczy z grządki
Zapachu kwitnącego ligustra nie lubię

Izo dziękuję, bardzo mi miło zdecydowałam się dokładniej opisać moją sytuację bo i tak ciągle pisałam o "chorobie" i "pogorszeniach", więc w sumie dlaczego nie pójść o krok dalej? Przynajmniej czytający wątki będą wiedzieć że nieobecności nie biorą się z lenistwa A roślinka to faktycznie przetacznik, dziękuję za identyfikację
Marynko, Soniu bardzo dziękuję
Marysiu tak, to przetacznik mnie nie przeżyły goździki brodate, siewki są słabe, albo w ogóle nie wschodzą Za to raz przeżyła nasturcja ale była malutka i nie zdążyła zakwitnąć.

Późnowiosennych widoków ciąg dalszy. Każdego kolejnego dnia działka zmieniała swoje oblicze. Maki jednoroczne rozkwitły już w najlepsze, podobnie jak posadzona niedawno szałwia. Ostatnie irysy pokazały swe kolory, inne osiągnęły apogeum kwitnienia. Różowością w dwóch odcieniach pysznił się łubin, głęboki fiolet zaczynał nieśmiało pokazywać orlik. Kanna na razie rosła w liście, jej czas miał dopiero nadejść. Było kolorowo, słonecznie, upalnie i niestety bardzo sucho. Przyjeżdżam na działkę niemal codziennie aby podlać rośliny, a jak na złość studnia często pokazywała dno... W przyszłości prawdopodobnie trzeba będzie wykopać drugą, pogłębienie tej jest nieopłacalne. Bez wody ani rusz, skoro natura nie chce pomóc, trzeba sobie radzić w inny sposób...

Brakowało mi Natako Twoich ślicznych fotek ,więc widzę ,ze nadrabiasz ten temat .Powinno być już dobrze, bo nie ma innej opcji i trzeba się tego trzymać.Czasem lepiej jak człowiek wyrzuci z siebie co leży mu na duszy, wtedy jest trochę lżej Niestety brak wody nie pozwala na wiele roślin zwłaszcza w takim sezonie jak był ten, bo zima też była oszczędna w śnieg tylko zieje na lewo i prawo mrozem .Potem wiosną odbywa sie naturalna selekcja roslin .Zdróweczka

Bardzo współczuję choroby… Moja matka męczy się z nią od kilkunastu lat, więc mniej-więcej wiem, co przeżywasz… Trzymam kciuki za wprowadzenie na rynek nowatorskich terapii, które pozwolą skutecznie leczyć tego typu schorzenia… Wstępne badania terapii pasożytami czy przeszczepów flory jelitowej wyglądają obiecująco, ale jeszcze trochę minie zanim zaczną być powszechnie stosowane…

Mam nadzieję, że piękny ogród choć trochę światła wprowadza w Twoje życie – ja w każdym razie się nim zachwycam.

Pozdrawiam serdecznie!
LOKI

Jadziu witaj to prawda, bez wody ciężko - nawet teraz jest sucho, więc co dopiero latem
Loki dziękuję w moim przypadku leczenie polegało na chirurgicznym wycięciu "problemu", teraz nawet nie biorę leków. Obecnie pozostaje regeneracja po operacji, uzupełnianie wieloletnich niedoborów (anemia i niedożywienie spowodowane złym wchłanianiem) oraz dbanie o dietę w dłuższej perspektywie. Działka pomoże na pewno Muszę tylko przez zimę nabrać sił i wiosną ruszam do pracy

Dzisiaj ostatnie (na razie) majowe zdjęcia, z dwóch ostatnich dni tego miesiąca. Ligustr rozkwitł na dobre i wabił swym dziwnym zapachem całe masy owadów, głównie pszczół i motyli. Dzięki temu miałam dobrą okazję do zdjęć makro, owady zajęte kwiatami są najlepszymi modelami. Same kwiaty ligustru też są bardzo fotogeniczne, przypominają trochę bez lilak w miniaturze.

Irysy nadal kwitły, ale te które zaczęły jako pierwsze, żółte i kremowe, powoli kończyły działalność. Ich miejsce zajęły fioletowe kosaćce zabrane z opuszczonej działki - długo nie wiedziałam czym są, potrzebowały roku na regenerację nim zakwitły.

Apogeum kwitnienia osiągnęły maki, na rabacie dołączyły do nich inne letnie kwiaty - ostróżki jednoroczne. Pokaz zaczęła też niezawodna zielona żurawka, choć wiotkie pędy bardzo często zwisały w poziomie nad ścieżką. Fioletowe orliki w końcu pokazały na co je stać, niemal wszystkie zakwitły. Prawdą okazała się rada, aby przesadzać tylko młode rośliny, największy egzemplarz nie przetrwał przeprowadzki. Za to nawet kilkucentymetrowe maleństwa miały się świetnie - ciekawe czy zakwitną kolejnej wiosny?