anida, anabuko and the winner is...
Kilka dni temu em opowiadał mi jaką miał przygodę. Przed wyjazdem do pracy robił sobie mały obchód po ogrodzie, gdy zobaczył siedzącą na brzozie wiewiórkę, która cały czas ?szczekała?. Zdziwił się, bo zazwyczaj takie odgłosy wydaje, gdy się coś dzieje. Zbliżył się do niej zaciekawiony, gdy nagle jego uszu doszło jakieś skrobotanie w rynnę. Tu muszę wytłumaczyć, że kilka lat temu em zrobił odprowadzenie deszczówki do zbiornika zakopanego w ziemi. Przy spuście rynny na poziomie ziemi umieścił zbiorniczek z koszyczkiem, żeby liście spadające z dachu nie zapychały rury. Pomyślał, że może jakiś szczur się tam zaplątał, więc ostrożnie otworzył drzwiczki, a tam siedziała sobie mała wiewióreczka
. Próbował ją delikatnie wyciągnąć, ale nie pozwoliła mu na to. W końcu odszedł kawałek i wtedy wyszła sama. Mama widząc to czym prędzej po nią przybiegła i już razem sobie gdzieś poszły
.
Nawet mu trochę pozazdrościłam, bo taki widok to przecież nie lada gratka. Kiedyś przy wycince lasu ratował z opresji malutkiego zajączka:
a teraz to. Jeszcze tego samego dnia zamówiłam przez internet specjalne koszyczki zabezpieczające rynnę od góry, żeby uniknąć takich historii w przyszłości, ale jeszcze nie dotarły.
Przedwczoraj wybrałam się wreszcie na rekonesans rabat z przodu domu, przechodzę w pobliżu tej słynnej rynny, a tu? słyszę skrobot
. Dobrze, że em opowiedział mi wcześniej tę historię, bo nie wiem czy byłabym taka skłonna sprawdzać co to
.
Z niedowierzaniem, jednak czym prędzej otwarłam drzwiczki, a tam dwa rude ogonki
.
Cofnęłam się trochę i patrzę. Jedna wyskoczyła po kilku sekundach i z ciekawością rozpoczęła eksplorowanie otoczenia.
A że tuż za siatką już czekały na nią trzy krwiożercze bestie (czyt. moje psy
) wkrótce siedziała sobie bezpiecznie na rosnącej nieopodal brzozie.
Druga dotarła zaledwie na brzeg koszyka i dość długo siedziała odpoczywając
.
Pierwszej w tym czasie znudziło się siedzenie na drzewie, a że widać było, iż mama nie zdążyła im jeszcze wytłumaczyć jakie niebezpieczeństwa mogą czyhać na takie brzdące jak one, szybko zawołałam psy do domu, żeby ciekawski rudasek nie skończył jako karma?
Gdy wyszłam z domu maluchy już w najlepsze urządzały sobie spacery po podwórku
Jedną zaczepiał wróbel, druga przyszła do mnie na taras z trudnością pokonując schodek
. Pierwsza po zwycięskiej rundzie z wróblem trafiła pod orzecha, znalazła tam pustą skorupkę i próbowała ją jeść. Przypomniałam sobie, że w piwnicy mam orzechy, pobiegłam więc po nie, rozłupałam kilka i chciałam im dać. Okazało się jednak, że w tym czasie małoletnie już się gdzieś zapodziały. Po chwili zlokalizowałam jedną na drugim orzechu. Wyglądała zza pnia z ciekawością się mi przyglądając, wyciągnęłam do niej rękę z orzechem, a ta szybciutko go wzięła i zjadła ze smakiem. Potem pobawiła się ze mną w ?a kuku? wyglądając raz z jednej strony pnia, raz z drugiej
. Po chwili jednak czymś się spłoszyła i pobiegła w kępę jaśminu, a potem gdzieś mi zniknęła z oczu.
Wróciłam na taras, połupałam jeszcze trochę orzechów, i właśnie miałam pisać do ema, że mi gdzieś uciekły i się o nie martwię, patrzę a jedna znów przyszła za mną
. Na moich oczach zwiedziła sobie taras, ale dalszego poczęstunku nie chciała już przyjąć. Potem powędrowała na jesiona rosnącego tuż za naszym ogrodzeniem. Rozsypałam więc w tym miejscu jeszcze orzechów, podobnie jak na okolicznych rabatach, postawiłam miseczkę z wodą i mając nadzieję na szybki powrót ich mamy poszłam do swoich zajęć. Nie widziałam ich więcej choć co jakiś czas zaglądałam w tę część ogrodu. Na drugi dzień em mówił, że widział dużą wiewiórkę, więc może zajęła się swoimi niesfornymi dzieciaczkami
.
Wysłałam zdjęcia rodzince, a mój siostrzeniec odpisał: ?to ile ty masz tych wiewiórek na dachu, że aż ci rynną wypływają??
Moja glicynia co roku wymarza do korzenia i nie ma szans zakwitnąć. Zdarzyło się jej to tylko ze dwa razy. W tym roku pójdzie pod topór, wystarczy że trawniki mam zielone 
przytulam serdecznie,życząc zdrowych rodzinnych Świąt, dużo miłości i obfitości łask Bożych. 
Niestety moja glicynia zmarzła, więc zamęczania nie będzie.
Na szczęście zostały mi tylko dwie ostatnie rabaty, ale... Wciąż wyskakuje mi coś nowego niecierpiącego zwłoki i zabiera tę niewielką ilość wolnego czasu, który z przyjemnością przeznaczyłabym na ogród 
Zawiodły na całej linii narcyzy i susza straszna. 
