Picea L.
Świerk szorstki (chiński) (Picea asperata Mast.) naturalnie rośnie na terenie północno-zachodnich Chiny włącznie z obszarami półpustynnymi. U nas osiąga 6-18m wysokości i 2-6m średnicy korony. Uprawa możliwa na całym obszarze kraju poza pogórzem. Bardzo odporny na suszę, zadymienie i trudne warunki klimatyczne; polecany do uprawy w miastach. Igły mają eleganckie stalowe zabarwienie utrzymujące się przez cały rok.
Świerk Engelmanna (Picea engelmannii Engelm.) naturalnie rośnie w Ameryce Północnej na terenie USA i Kanady. W naszym kraju osiąga 10-20 m wysokości i 4-8 m średnicy korony. Z wyglądu podobny do
świerka srebrnego, z tą różnicą, że igły nie kłują (odmienny sposób ułożenia ich na pędzie). Gatunek odporny na mrozy, podobna dynamika wzrostu jak u
świerka kłującego. Uprawa gruntowa możliwa na terenie całego kraju, jednak z uwagi na dużą wrażliwość na chorobę brunatnienie igieł
świerka najlepsze warunki do uprawy są w rejonach kraju o niższej wilgotności powietrza ? Wielkopolska, Mazowsze, Kujawy.
Świerk ajański (Picea jezoensis Carr.) naturalnie rośnie na Rosyjskim Dalekim Wschodzie, Chinach, Korei i Japonii na wyspie Hokkaido. U nas osiąga 8-20 m wysokości i 3-6 m średnicy korony. Gatunek charakteryzuję się soczystą zielenią igieł i wyniosłym pokrojem korony. Podatny na spóźnione wiosenne przymrozki, dość wcześnie zaczyna wegetację wiosną.
Świerk purpurowy (Picea purpurea Mast.) naturalnie rośnie w Chinach. U nas osiąga wysokość 10-20 m i 4-6 m średnicy korony. Uprawa gruntowa możliwa na terenie całego kraju. Gatunek charakteryzuje się dość powolnym wzrostem oraz czerwonym zabarwieniem młodych pędów wiosną, które utrzymuje się przez 2-3 tygodnie. Dojrzałe igliwie ma kolor seledynowo-stalowy.
Świerk ałtajski (Schrenka) odmiany tienszańska (Picea schrenkiana (Fisch. Et Mey.) var. tienshanica) naturalnie rośnie w środkowej Azji. U nas może osiągnąć 8-20 m wysokości i 3-6 m średnicy korony. Uprawa możliwa na całym obszarze kraju. Gatunek charakteryzuje się dość powolnym wzrostem, nastroszonymi młodymi igłami oraz tym, że tworzy gęste korony o symetrycznym pokroju.
Świerk sitkajski (Picea sitchensis (Bong.) Carr. = P. sitkaensis Mayr.) naturalnie rośnie na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej (USA, Kanada aż po Alaskę). Osiąga 16-40m wysokości i 3-10m średnicy korony. Do uprawy najlepsze są rejony nadmorskie i pogórze, na obszarach o małych opadach i mroźnych zimach zawodny. Wymaga stale umiarkowanie wilgotnych gleb, nie znosi dłuższych okresów suszy, gatunek szybko rosnący o dynamice wzrostu podobnej do
świerka zwyczajnego. Zabarwienie igieł jak u odmiany Galuca
świerka srebrnego. Nie jest porażany przez rdzawnikowce w takim stopniu jak świerk srebrny. Gatunek idealny na szpalery i wysokie strzyżone żywopłoty.
Świerk himalajski (Picea smithiana (Wall.) Boiss = P. morinda (Link)) naturalnie rośnie w Himalajach. Osiąga w naszym kraju 2-7m wysokości i 1-3m średnicy korony. Uprawa w gruncie możliwa na obszarach o najłagodniejszych zimach - pas wybrzeża, okolice Szczecina, Wrocławia. Gatunek o płaczącym pokroju (podobny do
świerka Brewera lub
świerka zwyczajnego odmiany Vinimalis), w naszych warunkach krótkowieczny, drzewo dla kolekcjonerów, wymaga stanowisk zacisznych, rarytas. Igły mają seledynowo-stalowe zabarwienie.
Zima 2009/2010 wykazała, że jest nie zdatny do uprawy.
Świerk Wilsona (Picea wilsonii Mast.) naturalnie rośnie w zachodnich Chinach. U nas osiąga 6-18m wysokości i 2-6m średnicy korony. Ze względu na podatność młodych osobników na mróz uprawa zalecana w najcieplejszych rejonach kraju, starsze, kilkuletnie okazy są mrozoodporne. Gatunek o pokroju zbliżonym do
świerka zwyczajnego, często drzewa ugałęzione do ziemi z malowniczo przewijającymi gałęziami. Igły są delikatne, ciemnozielone, wąskie, długości 0,8-2 cm.
