Ogród na wichrowym cz.10

[pela11]

Moniczko , Ty masz ogromną potrzebę i radość tworzenia ,my za to mamy możliwość oglądania . Dzięki takim osobom jak Ty , świat pięknieje wokół nas . Dzięki

[nyna76]

Witaj, mam zamiar prześledzić wszystkie Twoje części. Masz dar aranżowania, więc mam nadzieję na zgapienie kilku aranżacji za pozwoleniem..... Trochę Małopolski w Wielkopolsce.....
Pozdrawiam. ANIA

[PEPSI]

Monia, jak zawsze cudnie u Ciebie. Podziwiam wszystko, ale te malowane bombki podbiły wszystko.

[Alania]

Ewuś, Aniu/nena08, Ula, Ewelinko, Aniu/ nyna76, Dominiko, Sabinko, Małgosiu, Elu, Gosiu, - dziękuję Wam za miłe słowa, życzenia, wsparcie i motywację, którą dajecie Przechodzę trudne chwile w domu ... bardzo trudne Wasza obecność jest dla mnie wsparciem Dzięki

[Alania]

Czy u Was też takie nieziemskie mroziska U mnie wieczorami i rano ok.-23'C przy samej ścianie tarasu od strony południowej, nad ranem bywa -27'C, a w ogrodzie, gdzie hula wiatr musi być znacznie więcej

[PEPSI]

Monia, każde trudne chwile kiedyś miną, a my pozostaniemy tylko o wiele silniejsi

[cyma2704]

Moniko dobrych, spokojniejszych dni. Przynajmniej śnieg trochę łagodzi skutki mrozów.

[Alania]

Monia, każde trudne chwile kiedyś miną, a my pozostaniemy tylko o wiele silniejsi

Gdy przychodzi choroba bliskiej, ukochanej osoby, zwłaszcza TA choroba, z którą przyszło nam się zmierzyć, nie ma szans na pozostanie silniejszym Choroba Alzheimera, która dotknęła mojego tatę, to nie tylko stopniowa degradacja psychiki chorego, ale też rodziny - w tym przypadku głównie mnie, jako jedynej córki, która zrobiłaby dla Niego wszystko, a tu możliwości są tak mocno ograniczone Chyba to dla mnie zbyt trudne... Chyba jestem zbyt wrażliwa na te przykre przeżycia Serce mi pęka na najmniejsze kawałki

-- N 08 sty 2017 20:19 --

Moniko dobrych, spokojniejszych dni. Przynajmniej śnieg trochę łagodzi skutki mrozów.

dziękuję
Ja nie zdążyłam zrobić wszystkich kopców i nie osłoniłam roślin. Zapewne nie uniknę strat

[nena08]

Moni, odchodzenie rodziców jest trudną chwilą. Ciebie dotknęło to w sposób szczególny. To musi być ciężkie, gdy osoba, którą kochasz, nie poznaje najbliższej osoby.
Trzymaj się.

[Madziagos]

Mojego Tatę też dotknęła bardzo silna demencja i wiem, że nic zrobić z tym nie można.
Po prostu jest, jak jest i trzeba najpierw się z tym pogodzić, a potem zaakceptować.
Życie z Alzheimerem to też życie.
Z czasem się wzmocnisz, możesz mi wierzyć.

[klarag]

Moniko dużo siły, to trudne doświadczenie.

[Alania]

Moni, odchodzenie rodziców jest trudną chwilą. Ciebie dotknęło to w sposób szczególny. To musi być ciężkie, gdy osoba, którą kochasz, nie poznaje najbliższej osoby.
Trzymaj się.

Mój tato nie ma być może świadomości, że jestem Jego córką, ale poznaje mnie na tyle, że cieszy się na mój widok, a gdy Go przytulam, to mówi, że chce jeszcze i też mnie przytula, mówi, że jestem dobrym człowiekiem i że jestem kochana - to mi wystarczy , pomimo, że raz mówi mi Monia jak za dawnych czasów, a często nazywa "ciocia" - to też nazwa zarezerwowana wyłącznie dla mnie, bo nikogo tak nie nazywa poza mną . Problem tkwi w tym, że to dla mnie psychicznie bardzo trudne, bo choroba ostatnio bardzo postępuje i ta mowa jest już bardzo ograniczona i w zasadzie zanika Podobnie wszelkie inne funkcje
Bardzo dużo czasu, serca i opieki poświęcam tacie, bo zawsze byłam Jego "oczkiem w głowie", a On dla mnie wsparciem. Zawsze dawał mi poczucie bezpieczeństwa, więc teraz chcę, żeby też czuł z mojej strony to samo, bo jest to takiemu choremu bardzo potrzebne Ja jestem jednak z natury bardzo wrażliwa, empatyczna i uczuciowa, więc nie jest to dla mnie łatwe Nie myślę w tym wszystkim o sobie, ale o tacie, którego mi bardzo żal, bo mimo, że wydaje się niewiele rozumieć, to ja wiem, że wiele wie i rozumie. Nie potrafi już za wiele powiedzieć, ale wiele jeszcze rozumie i czasami, choć z dużym wysiłkiem, daje mi to do zrozumienia

[Alania]

Mojego Tatę też dotknęła bardzo silna demencja i wiem, że nic zrobić z tym nie można.
Po prostu jest, jak jest i trzeba najpierw się z tym pogodzić, a potem zaakceptować.
Życie z Alzheimerem to też życie.
Z czasem się wzmocnisz, możesz mi wierzyć.

Witaj
Choroba mojego taty trwa od dawna, od kilku lat Nigdy się nie pogodzę z tym, co przechodzimy. Przyjmuję to, co daje każdy kolejny dzień, ale nie mogę tego zaakceptować, bo to zbyt trudne. Walczę o każdy dzień i każdą chwilę jak najlepszego komfortu życia taty, walczę o opóźnienie zanikania poszczególnych funkcji i choć przyjmuję z pokorą pogarszanie się stanu zdrowia z dnia na dzień, to nie wzmacnia mnie to ani trochę, wręcz odwrotnie . Twój tato ma demencję, a to jednak nie to samo, co choroba Alzheimera. Poza tym każdy przypadek chorego jest inny i każda psychika najbliższego opiekuna inna. Ja jestem nieprawdopodobnie zżyta z tatą i nie mogę patrzeć na to, jak choroba Go wyniszcza Mój tato niby nic nie rozumie, w zasadzie nie mówi, a gdy widzi i czuje mój smutek i to, że się przejmuję, to potrafi wydobyć z siebie słowa "Nie bój się, nie bój się. Ja wiem, że Ty jesteś dobra, kochana" albo "Żal mi cię" i w Jego oczach widzę, że to szczere i świadome, a skupienie do wypowiedzenia tych słów to niezwykły wysiłek w tej chwili