Pochodzenie. Naturalne środowisko tego rodzaju rozciąga się od Ameryki Środkowej do najdalszych krańców Ameryki Południowej i Antyli. Wszystkie gatunki guzmanii pochodzą z tropikalnych dżungli, gdzie rosną zarówno jako epifity, jak też rośliny naziemne.
Opis. Zależnie od gatunku, lejkokształtne rozety mogą osiągać wysokość i średnicę do 50 cm. Liście o gładkich brzegach u jednych gatunków są ciemnozielone u innych wielobarwne, mocno kontrastują z przylistkami, tworzącymi na szczycie rozetę, która otacza kwiatostan. Kwiaty pojawiają się na szczycie wysokiej łodygi. Okres kwitnienia trwa z reguły od listopada do stycznia.
Miejsce uprawy. Z wyjątkiem kilku najnowszych odmian, większość guzmanii najlepiej się czuje na tropikalnym oknie kwiatowym o stałej wilgotności powietrza i temperaturze, w miejscu zacienionym. Zimą temperatura nie powinna spadać poniżej 16-18°C.
Podlewanie i zraszanie. Używamy tylko miękkiej, letniej wody. W okresie wzrostu zwykle od marca do sierpnia, wodę wlewa sie po liściach do środka rozety. W okresie pojawiania się liści i kwiatów często zraszamy. Po kwitnieniu, gdy rozpoczyna się okres spoczynku, usuwamy wodę z rozety, ograniczamy podlewanie i nie zraszamy.
Nawożenie. W okresie wzrostu można wlewać po liściach do środka rozety bardzo rozcieńczony roztwór nawozów, lecz niezbyt często(raz w tygodniu)
Przesadzanie. Zabieg ten jest zbędny, ponieważ roślina macierzysta stopniowo ginie.
Rozmnażanie. Najprościej jest rozmnażać przez odejmowanie młodych bocznych odrostów. Mimo że guzmania jest znana z łatwego kiełkowania nasion, rozmnażanie przez siew nie jest łatwe.
Choroby i szkodniki. Mniejsze jest ryzyko wystąpienia chorób i szkodników niż uszkodzeń spowodowanych błędami w uprawie, na przykład poparzeń na liściach z powodu nadmiaru słońca, czy gnicia rozety od środka zimą.
