Można powiedzieć o difenbachii, że pod względem popularności zajmuje czołowe miejsce pośród roślin o ozdobnych liściach. Od ponad 100 lat w uprawie znajduje się około dwudziestu gatunków, z których wyprowadzono nowe, stale ulepszane formy. Jest to efektowna roślina, pochodząca z Ameryki.
Opis. Najłatwiej osiągalne są Dieffenbachia pieta i D. seguine z jej wieloma odmianami. Ostatnio coraz częściej też widuje się D. bausei, o wielobarwnych liściach, na których jednocześnie występują kolory żółtawozielony, ciemnozielony i biały. Gatunek D. seguine jest czasem mylony z formami D. pieta, na przykład z pięknymi odmianami "Janet Weidner", "Mary Weidner" i "Rudolph Roehrs". Dużą rośliną o liściach ciemnozielonych z jasnozielonym nakrapianiem, osiągających ponad 75 cm długości, jest D. bowmannii. Najsłabiej rosnącą natomiast wspaniała odmiana D. pieta "Jenmanii" z białymi lamówkami wokół nerwów liści. Faktem jest, że nawet częściej niż figowce difenbachia ma zwyczaj zrzucania dolnych liści. W każdej książce poświęconej roślinom pokojowym można przeczytać, że gruba zielona łodyga powinna być regularnie pokryta liśćmi. Jeżeli jednak roślina jest trzymana stale w pokoju i pozbawiona klimatu gorącej szklarni jej łodyga z czasem się ogołoci. Jednakże w dużych apartamentach często spotyka się okazy o kilku łodygach, gdzie ogołocenie pędów jest niewidoczne, gdyż zakrywa je gęsta "korona" górnych liści. Takie starsze rośliny wyrastające do 2m, niekiedy nawet wydają kwiaty. Kwiatostan jest podobny do kwiatostanu filodendrona. Pojawia się na szczycie rośliny wiosną. D. seguine jest gatunkiem najłatwiej wytwarzającym ten fenomenalny kwiat. Bardzo rzadko spotyka się kwitnące difenbachie w domach pryeatnych właścicieli.
Miejsce uprawy. By utrzymać naturalny wygląd rośliny potrzebna jest gorąca szklarnia, w cieple i wysokiej wilgotności powietrza liście rozwijają się lepiej. Miejsce dla difenbachii powinno być nieco cieniste, nie bezpośrednio nasłonecznione. Od marca roślina rozpoczyna wzrost i przez całe lato należy zapewnić jej ciepłe i wilgotne powietrze. Zimą temperatura nie może spadać poniżej 15-18°C i roślina nie powinna stać w przeciągu. Okres spoczynku trwa od września do lutego.
Podlewanie, zraszanie Ziemię trzeba stale utrzymywać wyraźnie wilgotną przez obfite podlewanie letnią, miękką wodą (pH 4,5-5). Przeschnięcie ziemi powoduje brązowienie brzegów liści. Jeżeli roślina trzymana jest w pokoju, należy ją często zraszać.
Nawożenie. Od marca do sierpnia nawozić co tydzień nawozem nie zawierającym wapnia. Bardzo dobry jest też płynny rozcieńczony nawóz krowi. W okresie spoczynku nie należy nawozić, a podlewać bardzo oszczędnie. W ten sposób uniemożliwia się wypuszczanie nowych liści, które w tym ciemnym okresie rozwijałyby się bardzo słabo. Jeżeli jednak roślina pozostanie w pokoju, należy jej zapewnić dość wilgotne powietrze przez zraszanie od czasu do czasu. Wskazane jest również regularne mycie liści letnią wodą, aby kurz nie zatkał aparatów szparkowych.
Przesadzanie. Zarówno młode, jak i starsze rośliny należy corocznie przesadzać do większej doniczki. Podłoże powinno być zasobne, o strukturze gruzełkowatej( może być ziemia do palm, juk i dracen). Wskazane jest dodać kilka kawałków węgla drzewnego.
Rozmnażanie i odmładzanie. Difenbachia, która zrzuca większość dolnych liści, może być odmładzana przez ścięcie pędu 10 cm nad ziemią. Jeżeli roślina jest zdrowa, to z pozostałego fragmentu ("pieńka") wyrosną nowe pędy, lecz trzeba poczekać na to cierpliwie. Części ściętej "korony" mogą być użyte na sadzonki. Sadzonkę może stanowić kawałek pędu z 2-4 liśćmi. Inny rodzaj sadzonek, to mniej więcej 8-centymetrowy kawałek pędu z pączkami widocznymi w kątach po liściach. Sadzonki tego typu ukorzeniamy w wodzie o stałej temp. 24 - 26 stopni.
Choroby i szkodniki. Nieodpowiednia pielęgnacja może spowodować występowanie przędziorków, czerwcowatych oraz szybkiego ogołacania pnia.
Ważne. Bardzo niewiele książek o roślinach wspomina, że sok z liści i łodygi difenbachii jest trujący, ponieważ zawiera strychninę, używaną dawniej do tępienia szczurów i myszy. Nie trzeba się jednak przejmować, gdy kropla soku spadnie na rękę, ponieważ trucizna nie przedostaje się przez skórę. Należy natomiast być ostrożnym, jeżeli na ręce znajduje się nawet mała ranka, lub gdy przez przypadek nieco soku dostanie się do ust.
Na ostatniej fotce widoczna po lewej jej stronie.
